چور
مڙس ٽپ ڏئي وڃي چور کي سوگهو ڪيو، پر چور بہ ڪو سگهارو هو سو مقابلو ڪندو رهيو. آخر ڪلاڪ کن جي ويڙھہ بعد چور ساڻو ٿي پيو ۽ مالڪ کيس دسي مٿان چڙهي ويٺو ۽ زال کي هڪل ڪري چيائين:
”پياري هاڻ پاڻيءَ جو گلاس تہ پيار اڃ کان ساھہ ٿو نڪري.“
چور هيٺيان سھڪندي چيو:
”ڀاڄائي هڪ گلاس مون کي بہ پيارجانءِ.“
جپان جي شھر يوڪوهاما ۾ ”ڪوبي ساڙهي شاپ“ هڪ سنڌي هندوءَ جو آهي. سندس سڄو نالو تہ خبر ناهي ڇا آهي پر مائٽ مٽ ۽ اسين سندس گراهڪ کيس ”پمون“ سڏيون. پمون عمر ۾ اسان کان ويھارو کن سال وڏو ٿيندو. دڪان هلائڻ کان وڌيڪ کيس وي سي آر تي فلمون ڏسڻ ۽ ڪچھري ڪرڻ جو شوق آهي. ويجھڙائيءَ ۾ پاڻ هڪ چرچو ٻڌايائين جيڪو مٿين ڪھاڻي ”چور“ سان ٺھڪي ٿو.
هڪ موالي ٽائيپ همراھہ دهلي يا شايد بمبئيءَ ۾ ڪا عشقيه فلم ڏسي نشي جي خمار ۾ ڪنھن پرائي گهر جو در کليل ڏسي اندر گهڙي ويو ۽ سامھون ويٺل پرائي زال سان فلمي ڊائلاگ ڳالھائي ڀاڪر پائڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳو. زال وٺي دانھون ڪيون ۽ ڀر واري ڪمري ۾ ستل سندس مڙس نڪري آيو ۽ مواليءَ کي ٺونئشن ۽ مُڪن سان ورائي ويو. زال ڪنڊ ۾ بيھي مڙس جي همٿ افزائي ڪرڻ لڳي.
”شاباس، هڻينس هڪڙو ٻيو ٺؤنشو. چڱو ٿو ڪرينس. نہ ڄاڻ نہ سڃاڻ، آيو آهي پيار ڪرڻ.شرم بہ نٿو اچيس...” وغيره وغيره.
ايتري ۾ موالي جا هوش جاءِٿي ويا ۽ موچڙا کائيندو ڏسي وائڙو ٿي ويو پر پوءِ يڪدم پنھنجو بچاءُ ڪرڻ سان گڏ مڙس تي حاوي ٿي ويو ۽ ان تي ٺونئشن جو وسڪارو ڪري ڏنو.
زال هاڻ مڙس کي موچڙا کائيندو ڏسي ٿوري دير لاءِ ماٺ ٿي وئي ۽ پوءِ مڙس بدران مواليءَ جي همٿ افزائي ڪرڻ لڳي.
“شاباس! واھہ جو ٺؤنشو هنئين. هڻيس هڪ ٻيو بہ ٺؤنشو.نہ پاڻ ٿو پيار ڪري نہ ڪنھن ٻئي کي ڪرڻ ٿو ڏئي....”