رولاڪ ٽئڪسي ڊرائيور
ڪازوهڪو ٽئڪسي ڊرائيور جي ڪم جي نوعيت ڪجهہ اهڙي هئي جو هن کي هر وقت سھڻن ويس وڳن ۽ ميڪ اپ وارين عورتن کي ڏسڻ جو موقعو مليو ٿي جيڪي هن جي ٽئڪسي ۾ چڙهي دعوتن ۾ يا ساهيڙين جيڏين سان ملڻ ويون ٿي. ڪازوهڪو هاڻ آهستي آهستي هنن واندين ۽ ٺاهوڪين عورتن سان پنھنجي سادڙي ۽ گهر ۾ مڙس جي خذمتگار زال سان ڀيٽڻ لڳو. هن اهو هرگز نہ سوچيو تہ سندس زال پنھنجي مڙس جي ڪيڏي خذمت ڪري ٿي ۽ ان جي مقابلي ۾ سندس ٽئڪسيءَ ۾ وهندڙ عورتن نہ پنھنجي گهر ٻار کي ٿي ڏٺو نہ پنھنجي مڙسن جو ڪو خيال ٿي رکيو. سڄو ڏينھن وتيون ٿي پنھنجي ٺاھہ جوڙ ڪنديون ۽ مڙسن جو پئسو کپائينديون. بھرحال هن کي پنھنجي زال اڻوڻندڙ ۽ بور محسوس ٿيڻ لڳي. هاڻ هو ڏينھون ڏينھن پنھنجي زال سان گهٽ وقت گذارڻ لڳو. آخر ڪار هڪ ڏينھن هن کان وڌيڪ صبر نہ ٿي سگهيو ۽ پنھنجي زال کي سڏي چيو:
”ڳالھہ هيءَ آهي تہ تون مون کي بنھہ نٿي وڻين. آئون توکي ٻين جي زالن سان ڀيٽيان ٿو تہ تون مون کي هڪ نوڪرياڻيءَ کان وڌيڪ نٿي لڳين. ٻيون ڳالھيون تہ ٿيون پوءِ جون، مون کي تنھنجي شڪل ئي نٿي وڻي، مھرباني ڪري منھنجو گهر ڇڏي وڃ.“
پنھنجي مڙس جي واتان اهو ٻڌي هوءَ وائڙي ٿي وئي ۽ پنھنجو پاڻ کي لاچار ۽ بيوس سمجهڻ لڳي. سواءِ پوڙهي پيءُ جي هن جو ٻيو ڪو مائٽ مٽ نہ هو جنھن وٽ موٽي وڃي ۽ سندس ماءُ پيءُ شھر جي ٻي ڪنڊ ۾ رهيا ٿي. هن پنھنجي هوشن حواسن کان جاءِ رکندي چيو: ”جيڪڏهن تنھنجي اها ئي خواهش آهي تہ آئون ان ۾ بہ راضي آهيان. آئون پنھنجي ماءُ پيءُ ڏي هلي ٿي وڃان.“ اهو چئي هوءَ وڃڻ لاءِ تيار ٿي.
گهر ڇڏڻ جي فيصلي ڪرڻ سان هن پنھنجو پاڻ کي گهر جي جوابدارين کان آجو محسوسڪيو. هاڻ گهر صاف ڪرڻ، مڙس لاءِ ماني تيار ڪرڻ جهڙن ڪمن کان جو هن کي فڪر نہ هو سو وڏي آرام سان وهنجي سھنجي، ويس وڳا پائي عطر عنبير ۽ لاليون سرخيون هڻي پنھنجو پاڻ کي ٻاهر نڪرڻ لاءِ تيار ڪيو. سندس مڙس ڪازوهڪو جڏهن کيس ميڪ اپ ۽ سھڻي ڪموني (وڳي) ۾ ڏٺو تہ هن کي پنھنجي غلطي محسوس ٿي تہ مار منھنجي زال بہ ڪا گهٽ سھڻي نہ آهي. هن جي دل ۾ آيو تہ هن کي منٿ ميڙ ڪري جيڪر چئجي تہ ”اوڪُوسان (پياري زال) هاڻ نہ وڃ ۽ مون سان پرچي وڃ.“ پر هاڻ پاڻي مٿي کان چڙهي چڪو هو ۽ هاڻ هوءَ ڪڏهن بہ هن جي ڳالھہ مڃڻ واري نہ هئي۽ پوءِ جھڙو هن گهر کان ٻاهر قدم رکيو تہ مڙس چيو: ” آئون ٿو توکي تنھنجي ماءُ پيءُ جي گهر ٽئڪسي ءَ ۾ وٺي هلان.“
هن مڙس جي اها پيشڪش قبول ڪئي ۽ ٽئڪسيءَ ۾ ٿي ويٺي. سندس ماءُ پيءُ جو گهر چڱو پري هو ۽ جڏهن هو منزل تي پھتا تہ ڪازوهڪو جي زال جهڪي مڙس جو ٿورو مڃيو:
”مون کي ٽئڪسيءَ ۾ هيستائين پھچائڻ جي مھرباني.“
پر ٽئڪسيءَ مان اڃا هن قدم مس ڪڍيو تہ مڙس چيو:
”ڇا ڀاڙو نہ ڏيندينءَ؟“
”تون مون کان ڀاڙي جي گهُر ڪري رهيو آهين؟ ڇا تون پنھنجي زال کي بہ ڀاڙو معاف نہ ڪندين؟“ هن جي زال پڇيو.
(هن جي مڙس جڏهن هن کي ميڪ اپ ۽ سھڻي ڪموني ۾ ڏٺو تہ هن کي حيرت لڳي.... )
” تون صحيح ٿي چوين تہ تون منھنجي زال آهين پر اهو نہ وسارج تہ توکي طلاق ڏيڻ لاءِ هتي آندو آهي. سو اهڙي صورت ۾ آئون توکان ڇو نہ ڀاڙو وصول ڪريان؟ مھرباني ڪري مون کي ٽڪئسيءَ جو ڀاڙو ڏي.“ هن حڪم ڪيو، جيتوڻيڪ هن سمجهيو ٿي تہ سندس زال وٽ ڀاڙي جي اڌ جيترا بہ پئسا نہ آهن.
هوءَ عجيب مونجهاري ۾ پئجي وئي ۽ ڪا واھہ ڳولڻ لاءِ سوچي رهئي هئي تہ مڙس چالاڪيءَ سان هڪ راءِ پيش ڪيس.
”جيڪڏهن تون ڀاڙو نٿي ڀري سگهين تہ مھرباني ڪري مون سان گڏ واپس گهر هل.“
۽ پوءِ زال جي جواب ڏيڻ کان اڳ ڪازوهڪوءَ کڻي ٽئڪسي پٺيان موڙي ۽ زال کي واپس پنھنجي گهر وٺي آيو. ان بعد هن دل ئي دل ۾ پڪو پھہ ڪيو تہ آئينده اهڙي قسم جا رول ۽ واحيات خيال ڪڏهن بہ دل ۾ نہ آڻيندس. ساڳئي وقت زال بہ محسوس ڪيو تہ خوشحال گهرو زندگيءَ لاءِ رڳو گهر جي صفائي ۽ مڙس جي خذمت چاڪري سڀ ڪجهہ نہ آهي پر پنھنجي ٺاھہ جوڙ ۽ هار سينگار بہ ضروي آهي.