ٻين جي مھربانيءَ سان
پاڙي واري هڪ همراه ”يوساڪو سَان“ گهر موٽيو تہ پنھنجي زال سان هن جي اچي تعريف ڪيائين تہ ڪھڙي تہ سگهڙ ۽ عقل واري زال هئي. وڏائي تہ بنھہ نہ هيس. ماڳھين اسان کي پئي چيائين تہ توهان پاڙي وارن جي مھرباني آهي، جن جي مدد سان هيءُ گهر ٺھيو.
يوساڪوءَ جي زال کي سندس مڙس واتان ٻي ڪنھن عورت جي ساراھہ نہ وڻي، سو منھن ٺاهي کيس ماٺ ڪرايائين تہ اها تہ ڪا وڏي ڳالھہ ناهي، ائين تہ هرڪو چئي سگهي ٿو.
ڪجهہ ڏينھن کانپوءِنئين ٻار ڄمڻ جي خوشيءَ ۾ يوساڪو وارن پاڙي وارن جي دعوت ڪئي.
مھمانن چيو: ”توهان کي مبارڪون هجن، هھڙي سھڻي ٻار ڄڻڻ جون.“ ايتري ۾ يوساڪوءَ جي زال بہ اندران نڪتي ۽ اهو ٻڌي ٺھہ پھہ وراڻيائين:
”نہ سائين اهو ٻار منھنجي مڙس جي اڪيلي سر جي همت ناهي پر توهان سڀني پاڙي وارن جي مھرباني آهي جن ان ڪم ۾ مدد ڪئي.“
1968ع ۾ ”تسويو ڪارو“ ڪوچي_ باناشي نالي ڪھاڻين جو مجموعو پنجن جلدن ۾ جپان ۾ ڇپيو هو، جنھن جو ليکڪ تسويو نوگورو آهي. ان دور جون هي بھترين ڪھاڻيون سمجهيون وڃن ٿيون. نموني طور هيٺ چار کن ڏجن ٿيون. هي دور سنڌ ۾ مخدوم ضياءُ الدين جو هو. (ولادت 1671 ۽ وفات 1711) جنھن جو فقھي مسئلن جو مشھور ڪتاب ”سنڌي ضياءُ الدين“ جي نالي سان آهي.
هيٺيون جپاني ڪھاڻيون سمجهو تہ سنڌيءَ جي ڪھاڻي ”سڌا توري ۽ ڪڌا توري جي ڳالھه“ کان ڏيڍ سو سال کن اڳ جون ڇپيل آهن. جيڪا 1855۾ هنديءَ مان ترجمو ڪئي ويئي هئي_ ان کان بہ سال کن اڳ 1854 ڌاري غلام هسين قريشيءَ جي لکيل ”ڀنڀي زميندار جي ڳالھه“ آهي، جيڪا هن پنڊت بنسي ڌر جي هندي قصي تان وٺي سنڌي ڳوٺاڻي ماحول ۾ پيش ڪئي.