آرسيءَ جا ڪمال
هڪ ڏينھن هن کي سندس پاڙيسريءَ چيو: ”سابورو، هل تہ ڀرواري شھر جي مارڪيٽ مان ٿي اچون. مون کي ڪجهہ خريداري ڪرڻي آهي ۽ تنھنجي بہ دل وندري پوندي.“ چڱي دير سمجهائڻ بعد آخر سابوروءَ پنھنجي پاڙيسريءَ جي ڳالھہ مڃي هن سان گڏ هلڻ لڳو . شھر جي مارڪيٽ تمام وڏي هئي. سابورو پھريون دفعو شھر ۾ آيو هو ۽ هيڏا وڏا دڪان، عمارتون ۽ ماڻھو ڏسي اچرج ۾ پئجي ويو. هو هڪ دڪان جي اڳيان ٺھيل شيشي جي وڏي دريءَ وٽ اچي بيٺو، جيڪا سڄي شين سان ڀريل هئي. هو هڪ هڪ ڪري سڀ شيون ڏسڻ لڳو. ايتري ۾ هن کي پنھنجو عڪس ان دريءَ ۾ رکيل آرسيءَ ۾ نظر آيو، جيئن تہ هن ان کان اڳ ڪڏهن آرسي نہ ڏٺي هئي، سو هن سمجهيو تہ هو پنھنجي پيءُ کي ڏسي رهيو آهي جنھن جا مھانڊا سابورو سان تمام گهڻو مليا ٿي. پنھنجي پيءُ کي ڏسي هن رڙ ڪئي: ”اوياجي (پيارا پيءُ)! توهان هتي ڪيئن اچي ويائو؟“ هن جي خوشيءَ جي ڪا حد نہ رهي. يڪدم اها آرسي کنئي ۽ ڏاڍي سڪون سان پنھنجي پيءُ کي ڏسڻ لڳو. آخر هن ان آرسيءَ کي خريد ڪرڻ جو فيصلو ڪيو ۽ دڪاندار هن کي دٻي ۾ بند ڪري ڏني. هن وڏي خيال سان اهو دٻو پنھنجي ٿيلھي ۾ وڌو ۽ سڌو اچي گهران نڪتو.
(آرسيءَ ۾ عڪس ڏسي هن سمجهيو تہ اها ڪا ٻي عورت آهي...)
گهر پھچي هن بئگ مان دٻو ڪڍيو ۽ پنا ۽ ڏوريون کولي دٻي کي حفاظت سان رکي ڇڏيو. سابورو هاڻ هڪ نارمل ماڻھو ٿي ويو. هن کي پنھنجي وڇڙيل پيءُ جو ڏک هو اهو هاڻ هن کي ملي ويو هو. هو هاڻ پھرين وانگر هر روز ڪم تي وڃڻ لڳو ۽ ڪم تي وڃڻ کان اڳ هو دٻي کي کولي ان مان آرسي ڪڍي پنھنجي عڪس کي ڏسندو هو. ان بعد آرسيءَ کي دٻي ۾ بند ڪري بيحد سڪون ۽ خوشيءَ مان ڪم لاءِ روانو ٿيندو هو. هن کي خاطري هئي تہ هن جو پيءُ هاڻ هن سان گڏ آهي. هوڏانھن هن جي زال ميگومي هن کي روز وڏي حب ۽ اڪير مان دٻو کولي ان مان ڪا فريم نما شيءِ ڪڍي ڏسندو ڏسي شڪ ۾ پئجي وئي تہ اها ڪھڙي شيءِ آهي، جنھن کي هو ايڏي پيار سان ڏسي ٿو. هڪ ڏينھن جيئن ئي هن جو مڙس ڪم تي روانو ٿيو تہ هن اهو دٻو کولي ان مان آرسي ڪڍي ڏٺي ۽ ان ۾ پنھنجو عڪس ڏسي هن سمجهيو تہ اها ڪا ٻي عورت آهي، جنھن کي سابورو روزانو وڏي چاھہ سان ڏسي ٿو. در اصل ميگوميءَ جي زندگي ۾ پڻ اهو پھڙيون دفعو هو جو هن آرسي ڏٺي. هن کي اها ڳالھہ سمجهہ ۾ ئي نہ آئي تہ اهو ڪو سندس عڪس آهي. هن تہ سمجهيو تہ اها ڪا ٻي عورت آهي، جنھن کي سابورو پسند ڪري ٿو. اهو سوچي ميگومي پريشان ٿي وئي تہ سندس مڙس سابورو جنھن تي هن کي وڏو اعتماد هو، سو سندس جيئري ئي ٻي عورت کي وٺي ايندو. ساڙ ۽ چڙ جي احساس کان سندس زال سڄو ڏينھن ماني بہ نہ کاڌي.
ان رات جيئن سابورو دير سان گهر موٽيو تہ هن ڪاوڙ وچان پڇيس: ”سڄو ڏينھن ڪٿي عيش ڪندو رهئين؟ ڇا ان ئي عورت سان موجون ماڻيندو رهئين جنھن کي آڻي دٻي ۾ رکيو اٿئي؟ هاڻ مون کي ڳالھہ سمجهہ ۾ آئي تہ تون ڏينھن رات ڇو مشغول ٿو رهين.“
”هي تون ڇا چئي رهي آهين؟ ان دٻي ۾ تہ منھنجو پيءُ آهي . توکي مون سان اهي ڳالھيون ڪرڻ جي همت ڪيئن ٿي؟“ سابورو چيو.
”مون کي بي وقوف بنائڻ جي ڪوشش نہ ڪر. آئون ڪا ٻار نہ آهيان ۽ خدا جي واسطي پنھنجي پيءُ کي هن ڳالھہ جي وچ ۾ نہ آڻ. مون پنھنجين اکين سان هن دٻي ۾ عورت ڏٺي آهي.“ هن ڪاوڙ مان چيو.
”هل هلي دٻو کول تہ خبر پونئي تہ ڪير سچو آهي_ آئون يا تون.“ اهو چئي سابورو پنھنجي زال ميگوميءَ کي اندر ڪمري ۾ وٺي هليو جتي اها دٻي رکيل هئي.
ميگوميءَ ضد ڪيو ۽ چيو: ”آئون تو تي ڪيئن ٿي يقين ڪري سگهان، جڏهن مون پاڻ پنھنجين اکين سان ان عورت کي پاڻ ڏي طنزيه نظرن سان گهوريندي ڏٺو؟“
سابورو تنھن هوندي بہ دٻو کولڻ لاءِ ضد ڀريو ۽ پنھنجي زال کي ڀر ۾ بيھاري دٻوکوليو تہ وائڙو ٿي ويو. هن ڏٺو تہ سندسپيءُ هڪ نوجوان عورت جي ڀرسان بيٺو هو، جنھن جي شڪل هوبھو هن جي زال ميگوميءَ جھڙي هئي. هن کي ڏاڍو تعجب لڳو ۽ چيو: “لڳي ٿو تہ منھنجي پيءُ ڪنھن جوانڙيءَ سان شادي ڪري ورتي آهي ۽ بيحد خوش آهي. ٺھيو هاڻ هن کي گهٽ ۾ گهٽ ڪو ساٿي تہ آهي.”
پنھنجي پيءُ کي ساٿي ملڻ تي سابورو پاڻ کي وڌيڪ هلڪو محسوس ڪرڻ لڳو تہ هاڻ سندس پيءُ اڪيلو ناهي. هن خوش ٿي زال کي چيو: ”آئون قسم کڻي توکي ٻڌايان ٿو تہ مون پنھنجو پيءُ شھر مان ورتو آهي، جڏهن آئون پنھنجي پاڙيسريءَ سان گڏ ويو هوس. جيڪڏهن تون اڃا بہ مطمئن نہ آهين تہ هي دٻو کڻ ۽ هلي درياھہ ۾ ڦٽو ڪر.“ هن ميگوميءَ کي اهو دٻو ڏنو. ان کان پوءِ هنن ٻنھي ڪڏهن بہ ان واقعي جو ذڪر نہ ڪيو ۽ زندگيءَ جا باقي ڏينھن خوشيءَ ۾ گذارڻ لڳا.