ڀولڙي جي چالاڪي
هڪ نجوميءَ سوچي حساب لڳائي ٻڌايو:”سائين بادشاهه! ڇوڪريءَ جي بيماري جو فقط هڪ ئي علاج آهي_ هيءَ ان سان ئي چاق چڱي ڀلي ٿي سگهي ٿي.“
”اهو ڪھڙو علاج آهي__؟“ بادشاھہ پڇيو.
”توهان جي ڌيءَ جي شفا ڀولڙي جي تازي ۽ ڪچي جيري کائڻ ۾ آهي.“
اهو ٻڌي بادشاھہ سلامت حڪم جاري ڪيو تہ جتان بہ ٿي سگهي تہ ڀولڙي جو جيرو حاضر ڪيو وڃي، جيئن منھنجي ڌيءَ ان کي کائي چاق چڱي ڀلي ٿي وڃي.
هاڻ ڳالھہ اها هئي تہ ڀولڙي جو جيرو ڪٿان حاصل ڪيو وڃي_؟ سامونڊي نانگن بلائن جي ملڪ ۾ ڀولڙو ڀلا ڪٿان اچي. ان بابت پاڻ ۾ صلاح سولي ڪئي وئي ۽ آخر ديوتا ان ڪم لاءِ هڪ ڪتي کي حڪم ڏنو تہ جتان وڻنئي اتان هڪ ڀولڙي کي هٿ ڪري اچ. جيئن ان کي ڪھي ان مان سندس جيرو ڪڍي وٺجي.
ڪتي ڪنڌ جهڪائي اهو ڪم سر انجام ڏيڻ جي هامي ڀري ۽ ڀولڙي جي ڳولا لاءِ روانو ٿي ويو.
ڪتو سفر ڪندو هڪ ڏورانھين ٻيٽ کان وڃي نڪتو. اتي پھچي هو ڳولا ۾ لڳي ويو تہ من ڪٿي ڀولڙي تي نظر پئجي وڃي. هن هيڏانھن هوڏانھن جبلن ۾ ڳوليو، وڻن تي ڏٺو. گاهن گهٽين ۾ جانچيو، آخر سندس محنت سجائي ٿي_ هڪ هنڌ کيس هڪ ڀولڙو ويٺل نظر اچي ويو. ڪتي هن سان ملي عليڪ سليڪ ڪئي ۽ پوءِ ڳالھين ڳالھين ۾ هن کي چيو :
”يار ائين ڇو نہ ڪجي، جو ڪجهہ ڏينھن مون سان منھنجي وطن هلي گذار.“
ان کانپوءِ ڪتي پنھنجي سامونڊي علائقي جي وٺي ايڏي واکاڻ ڪئي، جو ڀولڙو هلڻ لاءِ تيار ٿي ويو ۽ ڪتي کان پڇڻ لڳو: ”پر تنھنجي ڳوٺ آءٌ هلي ڪيئن سگهندس؟“
ڪتي وراڻيس: ”اها تہ ڪا وڏي ڳالھہ آهي ڪانھ. مون کي ترڻ اچي ٿو. تون منھنجي بدن تي چنبڙي پئجانءِ ۽ اکيون بند ڪري ڪجهہ دير بعد وري کوليندي تہ اتي پھچي بہ ويا هونداسين.“
۽ پوءِ ٿيو بہ ائين ئي، هو سگهو ئي سامونڊي نانگن بلائن جي ملڪ ۾ سمنڊ جي تري ۾ پھچي ويا. ڀولڙو جيئن ئي اتي پھتو تہ هو بادشاهي مھمان ليکيو ويو ۽ سندس ڏسندي ئي ڏسندي اهڙي خذمت چاڪري ٿي، جو هو خوشي ۾ نہ پئي ماپيو. هو ڪڏهن سوچي بہ نٿي سگهيو تہ هن جي ڪا ايڏي آڌرڀاءُ ٿيندي.
اڃا ڀولڙي کي ٻہ چار ڏينھن مس گذريا تہ سمنڊ جون هڪڙيون ٻہ مڇيون هن وٽ پھتيون ۽ ٻڌايونس: ”شايد توکي خبر ناهي تہ توکي هتي ڇو آندو ويو آهي.“
”ڇو آندو ويو آهي_؟“ ڀولڙي وائڙو ٿيندي پڇيو. ”حقيقت ۾ توکي هتي ان لاءِ آندو ويو آهي، جيئن ديوتا جي بيمار ڌيءَ تنھنجو ڪچو جيرو کائي چاق چڱي ڀلي ٿي وڃي.“
ڀولڙي جو اهو ٻڌو تہ هن جون وايون بتال ٿي ويون. ڏاڍو پڇتائين تہ هي ڇا ٿي ويو ۽ هاڻي پنھنجي جان ڪيئن بچائجي. ڀڄي بہ تہ نٿي سگهيو. پر هن پنھنجو مونجهارو انھن مڇين سان بہ نہ سليو. هو پنھنجي منھن اٽڪلون سوچيندو رهيو ۽ مڇين کي چيو:
”اها تہ ڪا وڏي ڳالھہ آهي ئي ڪانھ. اها تہ پاڻ مون لاءِ خوشقسمتي ۽ عزت جي ڳالھہ آهي تہ منھنجي جيري مان ديوتا جي ڌيءَ چاق چڱي ڀلي ٿي وڃي، پر آءٌ هڪڙو ڪچو ڪم ڪري ويٺو آهيان.“
”اهو ڪھڙو _؟“ هنن پڇيو.
”مون کان هڪ بيوقوفي ٿي وئي آهي، جيئن تہ مون کي ان ڳالھہ جي خبر نہ هئي، ان ڪري پنھنجو جيرو گهر ئي وساري آيو آهيان.“
ڀولڙي جي اها اٽڪل ڪامياب ٿي وئي، جيئن ئي ديوتا اها ڳالھہ ٻڌي، هن ڀولڙي کي چيو:
”جيڪڏهن تون واقعي پنھنجو جيرو گهر وساري آيو آهين تہ پوءِ ان کان سواءِ ٻي ڪا واھہ ڪانھي تہ تون واپس موٽي وڃي کڻي اچ.“
ان سان گڏ ڪتي کي بہ حڪم ڏنو تہ ڀولڙي کي پاڻ سان گڏ وٺي وڃ، جيئن هو پاڻ سان پنھنجو جيرو کڻي اچي.
ڪتي انھيءَ وقت ديوتا جي حڪم جي پوئواري ڪئي. ڀولڙو پھرين وانگر ڪتي کي چنبڙي پيو ۽ ڪتو ڏسندي ئي ڏسندي هن کي واپس ٻيٽ تي وٺي آيو جيئن هو ٻيٽ تي پھتو تہ ڀولڙي ڪتي کي چيو:
”تون هتي ترس_ آءٌ پنھنجي گهر وڃي پنھنجو جيرو کڻي ٿو اچان ۽ پوءِ ٻئي گڏجي ٿا هلون.“
ڪتو اتي ئي ترسي پيو ۽ ڀولڙو وٺي ڀڳو تہ وري نظر نہ آيو. ۽ ڪتو افسوس ڪندو رهيو.