اوهاري شھر جي مُوري
”اها تہ واھہ جي موري چئبي. ان جو جيڪر ٻج ملي وڃي تہ واھہ واه!“ ڪنھن چيس.
”ڇو؟ تون ڇا ڪندين؟“ پوڙهي ماڻھوءَ پڇيو.
”آئون اهڙي موريءَ کي پوکيندس. پوءِ زمين مان ڇڪي ڪڍڻ وقت ان کڏ کي کوھہ طور استعمال ڪندس.“
مٿين قسم جون خيالي ڳالھيون ۽ ٻٽاڪون اسان وٽ سنڌ هند ۾ بہ جام آهن.
هڪ ڇوڪري ٻئي کي چيو: ”منھنجي ڏاڏي وٽ ايڏو وڏو وٿاڻ هو جو تازو ڄاول ڦر ان وٿاڻ جي هڪ ڪنڊ کان پنڌ ڪري ٻيءَ تائين پھچندي پھچندي پوڙهو ٿي ويندو هو.“
ٻئي چيو: ”۽ منھنجي ناني وٽ ايڏي وڏي لٺ هئي جو هن کي جنھن وقت وڻندو هو تہ مينھن پوي تہ ان سان ڪڪرن کي وٺي ڌُوڻيندو هو.“
”ايڏي وڏي لٺ تہ ٿي نٿي سگهي،“ پھرئين رد ڪد ڏنس،”ڀلا ايڏي وڏي لٺ رکندو ڪٿي هو؟“
”تنھنجي ڏاڏي جي وٿاڻ ۾ تہ رکندو هو.“ ٻئي ٺھہ پھہ جواب ڏنس.