ٽنگ واري ڇٽي
رستي تي هڪ ٻيو بہ پاڻ جھڙو دوست گڏيس. هن چيس: ”خوشيءَ جي ڳالھہ آهي جو هھڙي مينھن ۾ تون ڇٽيءَ سان ملي وئين نہ تہ آئون مينھن ۾ پُسي ڀت ٿي وڃان ها.“
”مڙئي خير آهي ادا، اچ منھنجي ويجهو ٿي هل.“ کيس ان لقاءُ ۾ ڏسي رستي تي ماڻھو کلڻ لڳا. پر هنن کي ڪا پرواھہ نہ . آخر پاڻ مان ئي هڪڙي ٻئي کي چيو : ”يار ڪمال آهي. ڇٽي هوندي بہ پاڻ پسون پيا.“
ٻئي وراڻيو: ”ها يار، الائي ڇو، شايد ڇٽيءَ ۾ ٽُنگ هجڻ ڪري پاڻي ڳڙيو پيو اچي.“
ان قسم جي ڪھاڻين جي پاڻ وٽ بہ کوٽ ناهي. اها ڳالھہ تہ هر هڪ ٻڌي هوندي تہ هڪ غائب دماغ ماڻھو گهر اچڻ وقت سوچيندو آيو تہ گهر پھچڻ سان جوتا لاهي کٽ هيٺ رکندس. ڇٽيءَ کي ڪنڊ ۾ ۽ پاڻ سڌو ٿي هنڌ تي ليٽي پوندس. پر گهر پھچڻ تي پنھنجن ئي خيالن ۾ ڇٽي کڻي کٽ هيٺيان رکيائين. بوٽ لاهي کٽ تي سڌا ڪري رکيائين ۽ پاڻ وڃي ڪنڊ ۾ بيھي رهيو.
هڪ ٻي ڳالھہ بہ مشھور آهي تہ هڪ غائب دماغ پروفيسر هٿ ۾ ڪتاب کڻي بس ۾ پئي ويو. وهڻ جي جاءِ نہ مليس، سو هڪ هٿ ۾ ڪتاب جهليائين ۽ ٻئي هٿ سان بس جي ڏنڊي کي جهلي بيٺو. ٽڪيٽ وارو آيو تنھن چيس ٽڪيٽ لاءِ پئسا ڪڍ.
کيسي مان پئسا ڪڍڻ لاءِ ڀر ۾ بيٺل کي ڪتاب جهلڻ بدران چيائين: ”يار هن ڏنڊي کي تہ ٿور جهلجانءِ تہ کيسي مان ٽڪيٽ لاءِ پئسا ڪڍي وٺان.“