چنڊ کان آيل شھزادي
جيئن تہ پوڙهي ماڻھوءَ ۽ ان جي زال کي ڪو اولاد نہ هو، سو هي ان ننڍڙي ڇوڪريءَ کي گهر کڻي آيو ۽ ان کي ڌيءَ وانگر پالڻ لڳو. ان واقعي کانپوءِ هن کي ڪانن جي پاڙن مان گهڻو ڪري سونا سڪا ملڻ لڳا، جنھن مان هن جي گهر جو خرچ پکو تمام سٺي نموني هلڻ لڳو ۽ هو جلدي سُکيو ستابو ٿي ويو.
هٿ جي آڱر جيڏي پتڪڙي ڇوڪري ٽن مھنن اندر نہ فقط وڌي وڃي عام عورتن جيڏي ٿي پر سڀني ۾ هوءَ وڌيڪ جوان ۽ سھڻي ٿي پئي. پوڙهي زال مڙس لاءِ هيءَ اهڙي تہ وندر ۽ پياري شيءِ ٿي پئي، جو هن کي ڏسي پيا ٺرندا هئا ۽ پنھنجي اگهائي، ڏک، غم ۽ تڪليفون سڀ وسري وين. هنن پنھنجي ڌيءَ جو نالو بہ سندس سونھن مطابق شھزادي ڪاگويا (جرڪندڙ) رکيو.
شھزادي ڪاگويا جي سونھن جي هاڪ اڄ هتِي سڀان هُتي_ سڄي ملڪ ۾ پکڙجي وئي ۽ هن سان شادي ڪرڻ لاءِ خبر ناهي ڪٿان ڪٿان ٺاهوڪا جوان اچڻ لڳا، پر هن هر هڪ کي انڪار ڪري موٽائي ڇڏيو. نيٺ پنج ڄڻا اهڙا بہ اميدوار آيا، جن کي ذري ذري موٽائڻ جي باوجود هو وري وري ڀاڳ آزمائڻ آيا تہ من شھزادي ڪاگويا ڪنھن نموني سان راضي ٿي وڃي ۽ اهي سڀئي پنھنجن پنھنجن علائقن جا شھزادا هئا.
پوڙهي پيءُ گهڻو ئي چاهيو ٿي تہ سندس ڌيءُ شھزادي ڪاگويا انھن پنجن ڄڻن مان ڪنھن کي گهوٽ چونڊي. پر هنن تي راضيٿيڻ بدران شھزاديءَ کين شرط وڌا تہ جيڪو هن جا ٻڌايل ڪم پورا ڪري ايندو، ان سان هوءَ شادي ڪندي ۽ انھن ڪمن مطابق هر هڪ کي شھزاديءَ لاءِ ڪجهہ خاص سوکڙيون_ جن جو لڀجڻ ناممڪن ڳالھہ هو، آڻڻيون هيون. انھن شين ۾ هڪ تہ اهو ٺڪر جو پيالو هو جيڪو گوتم ٻڌ ڪتب آندو هو. ٻي سوکڙي وڻ جي اها ٽاري هئي، جيڪا هورائي جبل تي آهي ۽ اهو جبل سمنڊ جي ٻيءَ ڪنڊ تي هڪ ٻيٽ تي آهي. ان ٽاريءَ جون پاڙون چانديءَ جون آهن، ٿڙ سون جو ۽ منجهس اڇا هيرا جواهر ڦٽن ٿا. ٽي سوکڙي جنھن جي شھزاديءَ گهر ڪئي، اهو ڪپڙو هو جنھن کي باھہ نہ لڳي سگهي ۽ چيو وڃي ٿو تہ چين ولائت ۾ باھہ جا ڪوئا ٿين، انھن جي کل مان اهو ڪپڙو اُڻيو وڃي ٿو. چوٿين شيءِ ريو راڪاس جي مٿي تي رکيل ڦڻ جنھن جي هيري مان پنجن رنگن جي روشني نڪري ٿي ۽ پنجين شيءَ هئي ابابيل پکيءَ جو کير.
انھن شين جي ڳولا ۽ شھزادي ڪاگويا کي ماڻڻ جي شوق ۾ ڪجهہ شھزادن تہ پنھنجو تخت تاج بہ قربان ڪري ڇڏيو. سفر ۽ ڳولا ۾ هڪ شھزادو پنھنجي جان بہ ڏئي ويٺو، پر ڪنھن کي بہ ڪجهہ هڙ حاصل نہ ٿيو_ اهو ان ڪري بہ جو جيڪي شيون شھزادي ڪاگويا گهريون ٿي، انھن جو هن دنيا ۾ وجود ئي نہ هو.
ان دوران شھزادي ڪاگويا جي حسن جي هاڪ ملڪ جي بادشاھ تائين وڃي پھتي تہ هوءَ ڪنھن سان بہ شادي نٿي ڪري. بادشاھہ جي بہ اهڙي شيءِ لاءِ دل گهري ۽ پوڙهي پيءُ ڏي نياپو موڪليائين تہ ان شھزاديءَ سميت اچي حاضر ٿئي. پوڙهو تہ ڏاڍو خوش ٿيو تہ جيڪر اهو سڱ ڪنھن بہ حالت ۾ ٿي وڃي پر شھزادي ڪاگويا چيو: ”آئون شادي هرگز نہ ڪنديس ۽ جي مون تي زور آندو ويو تہ آءُ پاڻ کي ماري ڇڏينديس.“
هن جي انڪار ماڳھين بادشاھہ جي چاهت جي باھہ کي وڌيڪ هوا ڏني.
هڪ ڏينھن شڪار جي بھاني بادشاھہ پوڙهي جي گهر گهڙي آيو ۽ شھزادي ڪاگويا کي پنھنجي محلات ڏي وٺي هلڻ لاءِ جھڙو ئي ٻک وڌو تہ هوءَ غائب ٿي وئي. اتي بادشاھہ محسوس ڪيو تہ هيءَ ڪا عام رواجي عورت ناهي ۽ شاديءَ جوارادو لاهي پنھنجي محل ڏي موٽيو.
ان ڳالھہ کي ٽي سال بہ اچي ٿيا ۽ شھزادي ڪاگويا انھيءَ دوران اڃا بہ وڌيڪ سھڻي ٿي پيئي. هڪ سال بھار جي موسم ۾ جڏهن راتيون چانڊوڪي واريون هيون تہ شھزادي ڪاگويا اوچتو ئي اوچتو بيمار ٿي پيئي ۽ ڪنھن نامعلوم سبب جي ڪري سندس منھن تي خوشيءَ بدران ڏک جا آثار نظر اچڻ لڳا. ڪڏهن ڪڏهن خاص ڪري چنڊ ڏي نھارڻ وقت سندس ڳلن تي ڳوڙها ڳڙي آيا ٿي ۽ سندس غم وقت سان گڏ وڌندو رهيو.
پوڙهي پيءُ کان شھزادي ڪاگويا جو اهو حال هاڻ ڏٺو نٿي ٿيو. سو نيٺ هڪ ڏينھن کانئس پڇيو:
”تون چنڊ ڏي ڏسڻ سان پريشان ڇو ٿي ٿيو وڃين؟“
هن اکين مان ڳوڙها ڳاڙيندي چيو: ”اها ڳالھہ ٻڌائڻ لاءِ آءٌ پڻ گهڻي عرصي کان آتي آهيان. پر هيستائين دل نٿي ٻڌي سگهيس.“ ۽ پوءِ هن آهستي آهستي هيٺين ڳالھہ ٻڌائڻ شروع ڪئي:
”حقيقت اها آهي تہ آءٌ هن ڌرتيءَ جي نہ پر چنڊ جي رهواسي آهيان. مون کان اتي هڪ خطا ٿي وئي، جنھن جي ڏوھہ جي سزا ۾ مون کي هتي هن ڌرتيءَ تي ڪجهہ عرصو ٽڪڻ لاءِ موڪليو ويو هو ۽ هاڻ اهو وقت اچي پورو ٿيو آهي ۽ ٻئي مھيني جي چوڏهينءَ تي چنڊ کان ڪجهہ ماڻھو اچي مون کي واپس وٺي ويندا. سو مون کي هاڻ توهان کان سگهو ئي موڪلائڻو پوندو ۽ اهو ئي سبب آهي جو آءٌ ڏکويل آهيان.“
اهو ٻڌي پوڙهو پيءُ وائڙو ٿي ويو ۽ چيو: ”توکي تہ مون ائين ئي لڌو ۽ جڏهن پالي نپائي هيڏو وڏو ڪيو تہ هاڻي توکي مون کان ڪو کسي رهيو آهي.“
پوڙهي ڏک ۽ ڪاوڙ مان ملڪ جي بادشاھہ کي وڃي دانھن ڏني. بادشاھہ سلامت پڪو پھہ ڪيو تہ ڪنھن ريت شھزاديءَ کي چنڊ تي وڃڻ نہ ڏنو وڃي. سو پنھنجي فوج جي ٻن هزار سپاهين کي حڪم ڪيو تہ چنڊ جي جڏهن چوڏهين ٿئي هت هن پوڙهي جي گهر تي چڱيءَ طرح پھرو ڏنو وڃي.
گهر جي سڀني ڇتين ۽ باغيچن ۾ تير ڪمانن سان سپاهي بيھي رهيا ۽ آسمان ڏي چتائي ڏسڻ لڳا تہ جيئن ئي ڪا شيءِ اتان ايندي نظر اچي تہ تيرن سان هڻي ڊاهي رکجي ۽ ساڳئي وقت گهر اندر هڪ ڳجهو ڪمرو ٺاهي، شھزادي ڪاگويا کي حفاظت هيٺ رکيو ويو.
آخر اها رات آئي ۽ آڌيءَ مھل اوچتو اهو گهر ۽ سڄو پاڙو روشن ٿي ويو، جھڙوڪر ڏينھن ٿي ويو هجي. پوءِ آسمان جي هڪ ڪنڊ مان، هڪ عجيب پوشاڪ ۾ ماڻھن جو ٽولو ڪڪرن ذريعي هيٺ لھڻ لڳو. بادشاھہ جي سپاهين کين تير هڻڻ جي گهڻي ئي ڪوشش ڪئي، پر سندن وڙهڻ جي همت ئي ختم ٿي وئي.
پوءِ جيئن ئي سپاهي پنڊ پھڻن وانگر بيٺا هئا تہ هي ٽولو هيٺ لھي گهر جي ڳجهي ڪمري ۾ گهڙي ويو ۽ شھزادي ڪاگويا کي آندل ڏولي منجهہ وهاري چنڊ ڏي وٺي ويو. ڏوليءَ اندر شھزادي ڪاگويا ڌرتيءَ جي ڊريس لاهي نئين پوشاڪ پھري جيڪا ان ٽولي آندي هئي. ڌرتي ڇڏڻ وقت، هميشہ جدائي ڪري شھزادي ڪاگويا ڏک منجھان گهڻو ئي رُني پر ڪو ڪجهہ ڪري نہ سگهيو. ٻہ هزار سپاهي بہ ماٺ مٺوڙي ۾ ڏسندا رهيا. پوڙها پيءُ ماءُ بہ رڳو اکين مان ڳوڙها ڳاڙيندا رهيا.
(مٿين ڪھاڻي نائين صديءَ جي آهي ۽ فئنٽسي جي دنيا جي اوائلي ڪھاڻين مان هڪ آهي، جنھن جي بنياد تي پوءِ جپاني ليکڪن ناول لکيا).