وڏي ڄمار ماڻيندڙ ڇوڪري
”او! هيءَ تہ جل پري آهي.“ اميموتو خوشيءَ مان رڙ ڪئي. هن ننڍي هوندي پنھنجي نانيءَ ۽ ڏاڏيءَ جي ٻڌايل ڪھاڻين ۾ جل پريءَ بابت ٻڌو هو. ۽ اڄ پنھنجي ڄار ۾ هڪ جل پريءَ کي ڏسي خوشيءَ ۾ نہ پئي ماپيو.
ڪناري تي پھچي هن اها مڇي ٻين مھاڻن کي بہ ڏيکاري. جل پريءَ کي ڏسي هنن کي پنھنجين اکين تي اعتبار نہ پئي آيو. هر هڪ کي حيرت وٺي وئي ۽ اميموتو کان پڇيو:”هن جل پريءَ کي تو ڪٿان جهليو؟“
هڪ مھاڻي چيو: ”ننڍپڻ ۾ منھنجي ڏاڏي مون کي هڪ آکاڻي ٻڌائي هئي تہ هڪ بادشاھہ پورو لک سال جيئرو رهيو ڇو جو هن جل پريءَ جو گوشت کاڌو هو. ۽ اها ڳالھہ مون ٻين واتان بہ ٻڌي آهي.“
ٻئي مھاڻي چيو: ”بلڪل صحيح ٿو چوين. اها ڳالھہ مون پنھنجي ڏاڏيءَ کان بہ ٻڌي آهي تہ جل پريءَ جو گوشت آب حيات وانگر آهي ۽ اهو وڏي ڄمار بخشي ٿو ۽ کائڻ وارو هميشہ جوان رهي ٿو.“
جل پريءَ جي ڦاسڻ واري ڳالھہ سڄي ڳوٺ ۾ ائين پکڙي وئي جيئن جهنگ جي باھہ ۽ هر هڪ اميموتو جي گهر جل پري ڏسڻ لاءِ اچڻ لڳو. اميموتو اهو سوچيو تہ جل پري کائڻ سان جي وڏي ڄمار ٿئي ٿي تہ پنھنجي گهڻگهرن کي گهرايو وڃي ۽ سڀني کي کائڻ جو موقعو ڏنو وڃي. اهو سوچي هن وڏي دعوت ڪئي، جنھن ۾ هن پنھنجي سڀني دوستن ۽ مائٽن کي گهرايو. هن ڳوٺ جي امير ترين ماڻھوءَ تڪا هاشيءَ کي پڻ گهرايو. جڏهن سڀ مھمان اچي ويٺا تہ اميموتو پنھنجي هٿ سان هر هڪ کي مڇيءَ جو ٽڪرو کائڻ لاءِ ڏنو. پر ان جي گوشت سان اهڙي تہ خراب ڌپ اچي رهي هئي جو ڪو بہ کائي نہ سگهيو. ٻيا تہ ٺھيو پر اميموتو جنھن پاڻ ان کي رڌو هو. کائي نہ سگهيو. ڪيترن مھمانن تہ ان کي هٿ بہ نہ لاٿو ۽ ائين جو ائين ڇڏي ويا. ڪيترا اهو سوچي تہ ائين ڪرڻ خراب آهي. پاڻ سان کڻي گهر ڏانھن روانا ٿيا تہ گهر وڃي کائينداسين. تڪاهاشيءَ پڻ پنھنجي مڇي ڪيلي جي پن ۾ ويڙهي بئگ ۾ وجهي ٻاهر نڪتو تہ ڪٿي رستي تي اڇلائي ڇڏيندس. پر هو ائين ڪري نہ سگهيو. ڇا ٿيو جو رستي تي هو ڪا بہ اهڙي جاءِ ڳولي نہ سگهيو جتي کڻي اڇلائي. ڇو جو هن اهڙي هنڌ تي اڇلڻ چاهيو ٿي جتي ڪو بني بشر نہ هجي. پر هن جي گهر وارو رستو وچ ڳوٺ مان لنگهيو ٿي ۽ هن کي ڪو بہ اهڙو هنڌ نظر نہ آيو، جتي ماڻھو نہ هجي. گهر پھچي هن ٿيلھي مان مڇي ڪڍي کڻي ناندان ۾ رکي ۽ پاڻ سمھي رهيو. ٿوري دير کان پوءِ هن جي ڌيءُ جو بند ٿيل لفافو ڏٺو تہ هوءَ سمجهي وئي تہ پڪ منھنجي پيءُ اهو مون لاءِ آندو هوندو. هن لفافو کولي مڇي کاڌي تہ هن کي ڏاڍي وڻي ۽ سڀ چٽ ڪري وئي.
ٻئي ڏينھن تڪاهاشي اٿي ڪم تي هليو ويو. هن کان مڇيءَ جي ڳالھہ ئي وسري وئي هئي. ڪجهہ سالن کانپوءِ تڪاهاشيءَ پنھنجي ڌيءَ جي شادي ڳوٺ جي نوجوان سان ڪرائي ۽ ٻئي گڏ گڏ رهڻ لڳا. کين ڪيترائي ٻار ٿيا. اڄ ننڍا سڀان وڏا ٿي ويا. نيٺ انھن جون بہ شاديون ٿيون ۽ کين بہ ٻار ٿيڻ لڳا. تڪاهاشيءَ جي ڌيءُ جو مڙس هاڻ جهور پوڙهو ٿي ويو هو پر سندس ڌيءُ جنھن جل پريءَ جو گوشت کاڌو هو اها اهڙي جو اهڙي جوان لڳي رهي جيئن شاديءَ وقت هئي. آخرڪار سندس مڙس گذاري ويو ۽ هوءَ اڪيلو رهڻ لڳي. سالن جي اڪيلائي سھڻ بعد هن نيٺ ٻي شادي ڪئي ۽ هن نئين مڙس مان بہ کيس ڪيترائي ٻار ٿيا جن کي هن نپائي وڏو ڪيو ۽ هر هڪ پوڙهو ٿيڻ لڳو پر هوءَ ساڳي جوان جي جوان_ ڄڻ ڪالھہ پھرين شادي ٿي هجيس. هن جي ٻئي مڙس مرڻ تي هن ٽي شادي ڪئي. اهڙي طرح هن ڪيتريون ئي شاديون ڪيون. مڙس پوڙها ٿيو مريو وڃن پر هيءَ اهڙي جو اهڙي. آخرڪار هوءَ شادين، ٻار ڄڻڻ ۽ نپائڻ ۽ مڙسن جي مرڻ ۽ ٽيجها ختما ڪرڻ مان اهڙو تہ بيزار ٿي پيئي جو گهر ڇڏي جبلن ۾ هلي وئي ۽ ان بعد هوءَ وري نظر نہ آئي.