سن بوشي_ (جپان جي هڪ لوڪ ڪھاڻي)
ڪجهہ عرصي بعد هنن جي گهر ۾ هڪ خوبصورت ٻار ڄائو. پر هن جو قد بالغ ماڻھوءَ جي آڱر کان بہ ننڍو هو. ان هوندي بہ هن جي ماءُ پيءُ هن کي وڏي لاڏ ڪوڏ سان پاليو_ ڄڻ تہ هو هنن جي اک جو تارو هجي.
ڇوڪرو تمام گهڻو ذهين ۽ اخلاق وارو هو... پر هن جي قد ۾ واڌارو نہ ٿيو. پاڙي پتيءَ جا ماڻھو بہ هن سان محبت ۽ پيار سان پيش آيا ٿي ۽ هن کي سن بوشي جي نالي سان سڏيائون ٿي. جپاني لفظ ’سن‘ هڪ ماپ آهي جيڪو اٽڪل ٽي سينٽي ميٽرن برابر ٿئي ٿو ۽ ‘بوشي‘ ٻائي کي سڏجي ٿو.
پراڻي زماني ۾ ٻارن جا مٿا مندر جي ٻاون وانگر ڪوڙيا ويندا هئا جن کي بوشي سڏبو هو. آهستي آهستي اهو ٻارن جو مشھور نالو ٿي ويو.
هڪ ڏينھن سن بوشي جپان جي تن ڏينھن واري گاديءَ جي شھر ڪِيوٽو وڃڻ جو ارادو ڪيو جيئن هو زندگيءَ ۾ ڪو وڏو مقام حاصل ڪري سگهي. هن پنھنجي ماءُ پيءُ کي چيو: ”پياري امان ۽ پيارابابا آئون ڪيوٽو وڃڻ چاهيان ٿو. اتي آئون پڙهندس لکندس ۽ وڏو ماڻھو ٿيندس. مون کي وڃڻ جي موڪل ڏيو.“ پھرين تہ هن جي ماءُ پيءُ ڪجهہ نٽائڻ جي ڪئي پر جيئن تہ هنن کي پنھنجي پٽ جي ذهانت ۾ اعتماد هو ان ڪري هن کي خوشيءَ سان موڪل ڏيئي ڇڏي. هنن هڪ سون جي تلوار ٺاهي ۽ ڪکن جي مياڻ ۾ وجهي سن بوشيءَ جي ڪلھي ۾ لڙڪائي ڇڏي. ان کان علاوه هن کي هڪ پيالو ۽ هاٿيءَ جي ڏندن مان تيار ڪيل ٻہ تيليون بہ ڏنيون جن کي هو چمچن طور استعمال ڪري سگهي.
سن بوشي پنھنجي ماءُ پيءُ کان موڪلائي سفر تي روانو ٿيو. ڪيوٽو ڏي هڪ درياھہ ويو ٿي. هن پيالي کان ٻيڙيءَ جو ڪم ورتو ۽ عاج (هاٿي جي ڏندن) مان ٺھيل تيلين کي چپن طور استعمال ڪيو ۽ ڪيترن ئي ڏينھن تائين درياھہ جي وهڪري سان گڏ گڏ ان ٻيڙيءَ ۾ ويندو رهيو. آخرڪار ڪيوٽو پھچي ويو.
سن بوشي ڪِيوٽو شھر ۾ داخل ٿيو تہ هن کي هڪ وڏو ۽ خوبصورت محل نظر آيو. هيءُ هڪ با اثر وزير جو گهر هو. دروازي وٽ پھچي سن بوشي رڙيون ڪرڻ لڳو: ”ڪو آهي، اڙي بابا ڪو آهي؟“ اندران هڪ نوڪر ڊوڙندو آيو پر هن کي ڪجهہ ڏسڻ ۾ نہ آيو. هو واپس وڃڻ لاءِ مڙيو ئي مس تہ هن کي وري سڏڻ جا آواز ڪن تي پيا. هن غور سان ڏٺو تہ دروازي جي ڪنڊ وٽ بندري سن بوشي تي نظر پيس.
”منھنجو نالو ’سن بوشي‘آهي. آئون هتي تعليم حاصل ڪرڻ لاءِ آيو آهيان. مھرباني ڪري مون کي وزير جي خادمن ۾ کڻي رکو.“
نوڪر هن کي جهلي کڻي هٿ جي تريءَ تي رکيو ۽ وزير جي آڏو وٺي آيس. سن بوشيءَ احترام سان ڪنڌ جهڪايو ۽ سلام ڪيو. اهو ڏسي وزير ۽ هن جا صلاحڪار بيحد خوش ٿيا، ۽ هن کي محل ۾ رهڻ جي اجازت ملي وئي.
جيتوڻيڪ سن بوشي بندري قد جو هو. پر بيحد ذهين هجڻ ڪري هن هر ڪم سٺائي ۽ صفائي سان ڪيو ٿي. هن جي سڀ کان سٺي ڳالھہ اها هئي تہ هر هڪ سان خوش اخلاقيءَ سان مليو ٿي. ان ڪري هن کي ماڻھن ڏاڍو پسند ڪيو ٿي. خاص ڪري وزير جي ڌيءُ وزيرزاديءَ جي دل هن موهي رکي هئي ۽ هن هر وقت سن باشيءَ کي پاڻ سان گڏ گڏ رکيو ٿي.
هڪ ڏينھن وزيرزادي ڪينن (جپانين جو شنتو ڌرم موجب رحم جي ديوي) جي عبادت گاھہ ۾ وئي. سن بوشي بہ هن سان گڏ هو. واپسيءَ تي ٻن ڏائڻين وزيرزاديءَ تي اوچتو حملو ڪيو. هنن وزيرزاديءَ کي کنڀي کڻي وڃڻ جي ڪوشش ٿي ڪئي تہ ايتري ۾ سن باشي وزيرزاديءَ جي ٻانھن جي ڪفن مان نڪري آيو. جتي هو لڪي ويٺو هو. هن تلوار تاڻي ڏائڻين کي چيو : ”خبر اٿانوَ آئون ڪير آهيان؟ آئون وزيرزاديءَ جو محافظ آهيان.“ هڪ ڏائڻ هن کي هٿ ۾ جهلي ڏاڍي مزي سان ڳھي ڇڏيو.
سن بوشي قد بت ۾ ايترو ننڍو هو جو ڏائڻ جي عدي ۾ هلي چلي سگهيو ٿي . هو پنھنجي ننڍڙي تلوار ذريعي معدي ۾ ٽُنگ ڪرڻ لڳو . تنگ اچي ڏائڻ اوڳرائي ڏني ۽ سن بوشي ٻاهر نڪري آيو. اتي ٻي ڏائڻ سن بوشءِ ڏي وڌي پر هن بندري ماڻھوءَ سَٽ ڏيئي تلوار جي چھنب کڻي هن جي اک ۾ هنئي. اڃا هن پنھنجا هوش ئي مس سنڀاليا تہ سن بوشيءَ ٻي اک بہ ڦاڙي وڌيس. سور کان چيچلائيندي، ٻئي ڏائڻيون مٿي تي پير رکي وٺي ڀڳيون.
جڏهن هو وزيرزاديءَ سان گڏ گهر ڏي موٽڻ لڳو، تہ هن جي نگاھہ ۾ هڪ لٺ ئي بيٺي هئي جيڪا ڏائڻ کان ڀڄڻ وقت رهجي وئي هئي. هي ڏائڻين جو خزانو_ يعني جادوءَ جي لٺ هئي. ان کي هوا ۾ لوڏڻ سان هر شيءَ حاصل ٿي سگهي ٿي. وزيرزاديءَ لٺ ڏسي چيو: ”پيارا سن بوشي، هيءَ جادوءَ جي لٺ آهي، توکي جيڪا شيءَ کپي گهري سگهين ٿو.“
”نہ مون کي دولت جي ضرورت آهي نہ چانورن مڇيءَ جي،“ سن بوشيءَ چيو، ”منھُنجي اها خواهش آهي تہ منھنجو قد ڊگهو ٿي وڃي.“
وزيرزادي جادوءَ جي لٺ کي هوا ۾ لوڏيندي چيو: ”سن بوشيءَ جو قد وڌاءِ، وڌاءِ“ ۽ ان سان گڏ سن بوشيءَ جو قد وڌڻ لڳو. ايتريقدر جو هو هڪ خوبصورت جوان ٿي ويو.
ان کان پوءِ سن بوشيءَ جي شادي وزيرزاديءَ سان ٿي وئي ۽ هو ماءُپيءُ سان گڏ کل خوشيءَ جي زندگي گذارڻ لڳو.