مھمان ڪونج جي ڪھاڻي
هڪ ڏينھن جھڙو هو پنھنجي ٻنيءَ تي هر ڪاهي رهيو هو تہ هڪ ڪونج پکي اچي سندس اڳيان ڦھڪو ڪيو. هن جو اڇيرو رنگ هو ۽ کنڀپڻ تمام سھڻا هيس. ائين ٿي لڳو، تہ هن کي ڪو سنڌائتو ڌڪ لڳي ويو هجي. ان ڪري هوءَ اڏامڻ بدران پٽ تي اچي ڪري ۽ هاڻ رڳو رڙهي رهي هئي. هن همراھہ ڪونج کي هٿن ۾ کڻي هن جي کنڀن کي ڏٺو، جن ۾ هڪ ننڍڙو تير لڳل هو.
”ويچاري ڪونج انڪري هاڻ اڏامي نٿي سگهي.“ اهو چئي هن نوجوان هن جي کنڀن مان تير ڇڪي ڪڍيو ۽ ڦٽ کي اگهي صاف ڪيو. ٿوري دير بعد ڪونج سامت ۾ آئي ۽ خوشيءَ مان پرڙا هڻي اڏامڻ لڳي.
”هاڻ،“ نوجوان ڪونج کي چيو، ”پنھنجو چڱي طرح خيال رکجانءِ، جيئن ڪنھن شڪاريءَ جي نظر نہ چڙهين.“
اهو ٻڌي ڪونج، هن نوجوان جي مٿان ٽي دفعا ڦيرا ڪيا، ڄڻ هن جو ٿورو مڃي رهي هجي ۽ پوءِ خوشيءَ مان سنھيون ڪيڪون ڪندي آسمان جي بلندين ۾ گم ٿي وئي. نوجوان بہ پوءِ پنھنجي پورهئي ۾ جنبي ويو. هو بيحد خوش هو تہ هن هڪ نيڪيءَ جو ڪم ڪيو.
رات ٿيڻ تي هي ڪم ڇڏي گهر ڏي روانو ٿيو. پنھنجي گهر وٽ پھچي هي وائڙو ٿي ويو جڏهن هن ڏٺو تہ هڪ بيحد خوبصورت نوجوان عورت سندس در وٽ بيٺي آهي. هن کي کيڪاري چوڻ لڳي: ”سڄو ڏينھن پورهيو ڪري تون ٿڪجي پيو هوندين.“
تعجب مان هن غور سان ڏٺو ۽ کيس ائين لڳو، ڄڻ هو ڪنھن پرائي گهر اچي نڪتو هجي. پر عورت کيس مرڪندي چيو: ”هي تنھنجو ئي گهر آهي ۽ آءُ تنھنجي ڪنوار آهيان.“
”مون کي اعتبار ئي نٿو اچي،“ نوجوان دانھن ڪري چيس، ”آءٌ ايترو تہ غريب آهيان جو ڪا بہ عورت مون سان شاديءَ جو سوچي بہ نٿي سگهي. مون وٽ تہ کائڻ لاءِ فقط ايترو ڀت مس آهي، جو هڪ ماڻھوءِ لاءِ پورو ٿي سگهي!“
”مڙيئي خير آهي،“ هن سھڻي عورت وراڻيو،”مون پاڻ سان چانور آندا آهن.“ اهو چئي، هن پنھنجي ٿيلھي مان چانور ڪڍيا ۽ رڌڻ لڳي.
نوجوان اهو چئي آخر ڳالھہ مڃي تہ ”تنھنجي مرضي جي تون منھنجي زال ٿي رهڻ چاهين تہ ڀلي رھہ ۽ جيئن وڻئي تيئن گهر کي هلاءِ.“
۽ پوءِ اها عورت، هن غريب نوجوان جي زال ٿي رهڻ لڳي. تعجب جي ڳالھہ اها بہ هئي تہ ان چانورن جي ٿيلھي مان ڪيترا بہ چانور ڪڍڻ تي کٽا نٿي ۽ نڪا ٿيلھي خالي ٿي ٿي ۽ هي جوڙو خوشيءَ جي زندگي گذارڻ لڳو.
وقت پنھنجي رفتار سان گذرندو رهيو. هڪ ڏينھن هن عورت پنھنجي مڙس کي چيو تہ ڇو نہ اُڻڻ جو هڪ آڏاڻو هڻجي. هن مڙسالي ڪجهہ پئسا اُڌارا هٿ ڪري هڪ ڪمرو ڌار ٺاهيو، جتي آڏاڻو هڻي هن عورت اُڻڻ شروع ڪيو، پر هن پنھنجي مڙس کي ايترو چتاءُ ضرور ڏنو :”جڏهن بہ آءٌ اُڻڻ شروع ڪريان تہ تون اندر ڏسڻ جي ڪوشش نہ ڪجانءِ.“
پورا ست ڏينھن راتيون هوءَ بند ڪمري اندر اُڻندي رهي. ستين ڏينھن جڏهن هوءَ ڪمري کان ٻاهر نڪتي تہ سندس منھن تي ٿڪ جا آثار هئا. سندس ڪڇ ۾ هڪ خوبصورت ڪپڙي جو تاڪيو هو.
”هاڻ،“ هن چيو، ”هي ڪپڙي جو تاڪيو مون اُڻيو آهي. تون شھر جي مارڪيٽ ۾ وڃي وڪڻي اچ. هن جا توکي گهٽ ۾ گهٽ هڪ سؤ يين (جاپاني ناڻو) ملندا.“ (پراڻي زماني جو جپاني سڪو_ جنھن جو تمام وڏو اگهہ هو). ٻئي ڏينھن هي همراھہ ڪپڙو بازار ۾ کڻي ويو، جنھن جي هن کي تمام وڏي قيمت ملي ۽ خوش ٿي سگهو ئي گهر موٽيو.
گهر واپس پھچڻ تي هن ڏٺو تہ سندس زال ٻيو تاڪيو بہ اُڻڻ شروع ڪري ڏنو آهي، ڇو جو ڪوٺيءَ مان اُڻڻ جو آواز اچي رهيو هو. هن کي تعجب لڳو تہ سندس زال اهڙو سٺو ڪپڙو ڪيئن ٿي اُڻي، سو بہ بنا ڌاڳي جي. هن کي ايترو تہ تجسس ٿيو جو هن اهو معلوم ڪرڻ چاهيو. اهو سوچي هن پنھنجو واعدو ڀڃي ڪوٺي جي دري کولي اندر ليئو پاتو. ڇا ڏسي تہ هن جي موچاري زال تہ اندر ٺھي ڪانہ، ان بدران هڪ ڪونج پنھنجي بدن تان سنھا سنھا پر ڪڍي ان مان ڪپڙو پئي اُڻي. ڪونج کي بہ محسوس ٿي ويو تہ ڪو هن کي ڏسي رهيو آهي. سو يڪدم اُڻڻ بند ڪري هن کي مخاطب ٿي:
”منھنجا پيارا مڙس، جيئن تہ هاڻ تو هر ڳالھہ ڏسي ورتي ۽ تون سمجهي ويو آهين تہ آءٌ ڪير آهيان، سو هاڻ مون کي افسوس آهي جو مون کان هتي هڪ پل بہ ترسيو نہ ٿيندو. آءٌ اها ئي ڪونج آهيان، جنھن کي تو بچايو هو. تنھنجي خدمت جي بدلي ۾ اوجورو ڏيڻ لاءِ آءٌ تو وٽ عورت جي شڪل ۾ ٿي آيس. پر هاڻ اڄ ڏينھن کان پوءِ هي اڌ گابرو اڻيل ڪپڙو منھنجي ياد خاطر پاڻ وٽ نشاني رکجانءِ.“
اهو چئي ڪونج باقي بچيل پرن سان آسمان ڏي اڏامي وئي ۽ وري واپس نہ آئي.