اهو ڪو ٻيو آهي
”ها، ڇو خير؟“
”بس يار هينئر هينئر ڪوجيماچي (بازار) مان پئي لنگهيس تہ رستي تي ڪو ماڻھو آخري پساهن ۾ مليو. سندس چوڌاري ماڻھن جا ميڙ هئا. ليئو پائي ڏٺم تہ جھڙو تون. آئون ڏڪي ويس. انھيءَ پيرين تو وٽ پڳس تہ پڪ ڪريان تہ تون تہ گهر سلامت آهين نھ.“
اهو ٻڌي گوروبيءَ نہ جواب ڏنو ۽ نہ ٻيو ڪجهہ پڇيو. وٺي بازار ڏي ڀڳو، جتي اهو ماڻھو مرڻينگ حالت ۾ هو. اتي پھچي ان ماڻھوءَ کي ڏسي وري سڌو واپس گهر موٽيو ۽ اچي پنھنجي دوست کي چيائين: ”ادا فڪر نہ ڪر. اهو ڪو ٻيو اٿئي. آءٌ نہ آهيان.“
ان قسم جون موالين ۽ غائب دماغين جون ڳالھيون ننڍي کنڊ ۾ بہ کوڙ. هڪ ٻہ هن وقت ڌيان ۾ اچي رهيون آهن.
ڪو موالي نشي ۾ پڪي رستي تي ئي ڊگهو ٿي سمھي رهيو. کيس گهيرٽ ۾ ڏسي ڪو بشني سندس پيرن ۾ پاتل نوان بوٽ چورائي ويس. صبح جو هڪ ٽانگي واري جي دانھن تي اک کليس جيڪو رڙيون ڪري خبردار ڪري رهيو هوس تہ ابا پير هٽاءِ ڪٿي ٽانگو نہ پير چپي وڃئي.
مواليءَ پنھنجن پيرن ڏي ڏٺو تہ پير اگهاڙا هئس. ٽانگي واري کي چيائين: ”ابا ڀلي ٽانگو چاڙهي وڃ، اهي ڪنھن ٻئي جا پير اٿئي.“
ان کان بہ وڌيڪ موالي ۽ پوليس جي ڳالھہ آهي، جيڪي ڪنھن سراءِ ۾ اچي رات لاءِ ٽڪيا. مواليءَ کي صبح جو سوير ئي پنڌ کي ڇڪڻو هو، سو مسافر خاني جي مالڪ کي پارت ڪري ستو تہ پوليس وارو ڀلي ستو پيو هجي، پر مون کي سوير اٿارجانءِ.
مالڪ مواليءَ کي پرھہ ڦٽي مھل ئي اٿاريو. پر موالي جلديءَ ۾ پنھنجي ٽوپي پائڻ بدران پوليس واري جي پائي هٿ منھن ڌوئڻ لاءِ اٿيو. سامھون ٽنگيل آرسيءَ ۾ پاڻ کي پوليس واري جي ٽوپيءَ ۾ ڏسي چوڻ لڳو: ”مالڪ کي ڪيڏو سمجهايم تہ صبح ساڻ مون کي اٿارجانءِ، تنھن هوندي بہ هن پوليس واري کي اٿاري ڇڏيو آهي.“
پنھنجي مالڪ جي بيوقوفين جون ڳالھيون ڪندي هڪ نوڪر ٻئي کي چيو:“ منھنجو سيٺ بہ عجيب بيوقوف آهي. ڪالھہ دڪان تي ويٺي ويٺي مون کي ٿو چوي تہ ”ڇورا وڃ، وڃي گهر ڏسي اچ تہ آئون گهر ۾ آهيان يا نھ.“ ٻئي ٽھڪ ڏيندي پڇيس: ”پوءِ ڀلا تو ڇا چيس؟“
”مون چيومانس تہ سيٺ صاحب عقل کان ڪم وٺو. مون غريب کي هروڀرو ڇوٿا پنڌ ڪرايو. ٻہ ٻہ ٽيليفون اڳيان رکيا اٿانوَ. گهر جو نمبر ملائي کڻي زال کان پڇو تہ آئون گهر ۾ آهيان يا نھ؟“