غيبات
جپان جي ڪاگوشيما شھر ۾ هڪ سائيڪلن واري جو دڪان مين روڊ جي چؤواٽي تي آهي. دڪان جي پويان سندس گهر آهي.هوسڄو ڏينھن پاڻ ۽ سندس پوڙهي زال دڪان ۾ ويٺا هوندا آهن. اسان جھازي نيون ۽ سيڪنڊ هئنڊ سائيڪلون ان کان ئي وٺندا آهيون ۽ اڌ گابري ترجمي جا فرض ادا ڪرڻ لاءِ منھنجا جھازي ساٿي مون کي وٺي هلندا آهن. پاڻ ۽ سندس زال ڪھاڻين جا ڪتاب آهن. خاص ڪري جنن ڀوتن جي ڪھاڻين جا. ان کان علاوه ڪو بي (Kobe) شھر جي بازار(موتو ماچي) ۾ فوٽ پاٿ تي وهندڙ هڪ هٿ ڏسندڙ جوتشي کان ٻڌل ڪيتريون ڳالھيون ۽ لطيفا هن ۾ شامل آهن. ڪوبي جپان جو مشھور بندرگاھہ آهي ۽ اسان جا پاڪستاني جھاز هتي اڪثرايندا رهن ٿا. هن ڪتاب ۾ ٻنھي ڌرين جا فوٽو شامل آهن.
گذريل ڏھہ سالن ۾ هڪڙو هنن کان، ٻيو جپان جي اتراهين شھر حاچينوهي ۾ هڪ جپاني فئمليءَ کان جنن ڀوتن، پرين ۽ ڏائڻين جون ڪيتريون ئي آکاڻيون ٻڌيون هوندم. انھن مان ڪيتريون هنن کي سندن ڏاڏين نانين ٻڌايون آهن. يعني خبر نٿي پوي تہ اهي ڪڏهن جون آهن.
هيٺين ڪھاڻي تمام پراڻي آهي. منجهس جِنَ يا بگهڙ پوڻ جي تہ ڳالھہ ناهي پر هڪ ڳريءَ جاءِ جي ڳالھہ آهي، جنھن ۾ غيبات جو اثر هو.
غيبات
ڪنھن زماني ۾ هڪ ڳري جاءِ هئي، جنھن تي غيبات جو اثر هو ۽ منجهس ڪير بہ رهي نٿي سگهيو. هڪ همراھہ ’جبودايو‘ نالي کي پنھنجي پھلواني جسم تي ڏاڍو ناز هو تهو هو ان جاءِ ۾ رهي سگهي ٿو ۽ ڪير بہ هن جو وار ونگو نٿو ڪري سگهي.
گهر جي مالڪ گهڻو ئي چاهيو تہ هو نہ رهي پر هن جي ضد ڪري، کيس ڇڏي ڏنائين تہ ڀلي وڃي رهي. سو جبودايو پنھنجي خانداني خنجر سان ان جاءِ ۾ وڃي ٽڪيو ۽ انتظار ڪرڻ لڳو تہ ڇا ٿو ٿئي.
رات جو ٻي بجي تائين ڪجهہ نہ ٿيو ۽ جبودايي سمجهيو تہ غيبات کانئس ڊڄي وئي آهي۽ هاڻ نہ ايندي سو مڪر ڪري سمھي رهيو. ايتري ۾ ڇا ٿو ڏسي تہ گهر جي ڪنڊ مان هڪ وڏي منھن واري عورت ظاهر ٿي، جيڪا وات مان ساھہ بدران باھہ جا الا ڪڍي رهي هئي.
جبودايو اکيون کولي چوڻ لڳو: ”اهي تنھنجا ڪم مون کي ڊيڄاري نہ سگهندا. اها پراڻي ڳالھہ آهي.“
ان بعد غيبات ٻيا نمونا ڪري کيس ڊيڄاريندي رهي. هڪ دفعي تہ شيطان جي ٻانھن بڻجي ڇت مان نڪتي پوءِ ميڻ بتي ٿي پني ۾ ويڙهجي ويئي. پوءِ ڏسندي ئي ڏسندي ورانڊي جي ٿنڀ کي ٻہ اکيون ۽ نڪ لڳي ويو. پر هي همراھہ هر ڳالھہ ٿيڻ تي چوندو رهيو: ” اها بہ پراڻي اٽڪل آهي.“
غيبات آخر اٽڪلون ڪري ڪري ٿڪجي پئي ۽ غائب ٿي وئي.
جڏهن صبح ٿيو ۽ سج اڀريو تہ ان وقت هڪ همراھہ گهر جي مالڪ طرفان نياپو کڻي آيو:
”توکي مبارڪون هجن، جبودايو. رات توکي غيبات جي ڪا بہ ڳالھہ بيوقوف بڻائي نہ سگهي. ان خوشيءَ ۾ توکي شھرين طرفان وڏا انعام اڪرام ڏنا ويندا.“
اهو ٻڌي جبودايو جي واڇ گودو ٿي وئي ۽ خوشيءَ وچان جهڪي چيائين: ”مھرباني، وڏي مھرباني. انعام لاءِ آئون تمام گهڻو ٿورائتو آهيان ۽ خوشي اٿم تہ غيبات مون کي بيوقوف نہ بڻائي سگهي.“ ۽ پوءِ جھڙو ڪنڌ مٿي کڻي ڏٺائين تہ سامھون ڪو پکي پکڻ بہ نہ هو. هي وائڙو ٿي ويو. اتي ڇت مان غيبات جو آواز آيو: ”هاڻ ڪر خبر. ڇا اها بہ پراڻي اٽڪل آهي_؟“