برفاني نينگري
ڇوڪري سيءَ کان اهڙو تہ ڏڪي رهي هئي جو نوبورو کي هن تي رحم اچي ويو ۽ هن کي گهر ۾ اندر اچڻ لاءِ چيو ۽ کيس ٻرندڙ باھہ جي ڀر ۾ ويھي پاڻ سيڪڻ لاءِ اجازت ڏني. هن باھہ ڀرسان اچڻ کان انڪار ڪندي چيو، ”ٻاهر ٿڌ مان ٿي يڪدم باھہ اڳيان وهڻ صحت لاءِ صحيح ناهي.“ ان بعد هوءَ رڌڻي جي ڪنڊ ۾ وڃي ويٺي ۽ ٿوري دير کانپوءِ هن کي اهڙي تہ گهاٽي ننڊ اچي وئي جو کونگهرا هڻڻ لڳي.
ٻئي ڏينھن صبح جو نوبورو جي جڏهن اک کلي تہ هن کي ائين لڳو ڄڻ خواب ۾ ڪنھن هن جي گهر جو در کڙڪايو هجي ۽ سيءَ کان بچڻ لاءِ اندر باھہ جو سيڪ وٺڻ لاءِ چيو هجي. پر تازن رڌل چانورن جي خوشبوءِ هن کي احساس ڏياريو تہ اهو خواب نہ پر حقيقت هئي تہ هڪ ڇوڪري سندس گهر ۾ آئي هئي. هو رڌڻي ڏي وڌيو تہ رات وار ي ڇوڪري ڀت رڌيندي نظر آيس. هن کي تمام گهڻي حيرت ۽ خوشي ٿي. ڇوڪريءَ چيو: ”تون ضرور بکايل هوندي. مون تولاءِ ڀت رڌيو آهي. اميد تہ توکي پسند ايندو.“
نوبورو کي هن جي هٿ جو رڌل ڀت ڏاڍو وڻيو ۽ هن ڇوڪريءَ ۾ ايتري دلچسپي ورتي جو ڪجهہ ڏينھن اندر هن ان ڇوڪريءَ سان شادي ڪئي. ٻئي زال مڙس هڪ ٻئي مان هيڪاندا خوش هئا ۽ نوبورو جو رهڻ جي طور طريقو ئي بدلجي ويو. هاڻ هن پيٽ ڀري وقت تي ماني کاڌي ٿي. صحيح ۽ سٺا ڪپڙا پاتا ٿي_ ڇو جو هن جي زال هاڻ هن جو تمام گهڻو خيال ڪيو ٿي. گهر جي هر شيءِ صحيح جاءِ تي رهڻ لڳي ۽ نوبورو کي تعجب لڳو تہ هيڏي عمر بنا زال جي هن ڪيئن گذاري. هاڻ هن کي پاڻ رڌ پچاءَ يا گهر جي صفائي نٿي ڪرڻي پيئي. سڀ ڪجهہ سندس زال کي ڪرڻو پيو ٿي. هوءَ تمام سٺي رڌ پچاءَ ڪري سگهي ٿي، پر هن هڪ ڳالھہ ڏٺي تہ هن ڪاٺ جون ڏوئيون استعمال ڪيون ٿي جيڪي هن هڪ واڍي کان خاص آرڊر تي ٺھرايون هيون ۽ ٻي ڳالھہ تہ هوءَ باھہ جي ويجهو بلڪل نٿي آئي. شايد اهيڊگهيون ڏوئيون بہ ان ڪري ٺھرايون هئائين، جيئن هوءَ باھہ کان پري بيھي رڌ پچاءُ ڪري سگهي. هوءَ باھہ جي گرميءَ کان هر وقت پري ڀڄندي رهي ٿي. پر نوبورو ڪڏهن بہ پنھنجي زال کان ان جو سبب پڇڻ مناسب نہ سمجهيو.
هڪ دفعي نوبورو جو هڪ دوست پنھنجي ٻارن ٻچن سان هن وٽ گهمڻ لاءِ آيو. هن جو پٽ تمام ڏنگو هو ۽ هن سڄي گهر ۾ ڊوڙون پائيندي نوبورو جي زال جون ڏويون ڀڃي ڇڏيون. ڪنھن بہ ان تي ڌيان نہ ڌريو. شام جو جڏهن نوبورو ڪم تان موٽيو تہ هن پنھنجي دوست کي پاڻ سان وهاري ’ساڪي‘ (جپاني شراب جيڪو ٿورو گرم ڪري پيتو ويندو آهي) پيئڻ شروع ڪيو. نوبورو پنھنجي زال کي چيو تہ شراب کي ٿورو وڌيڪ گرم ڪري ڏي. هوءَ رڌڻي ۾ وڃي ڪاٺ جون ڊگهيون ڏوئيون ۽ چمچا ڳولڻ لڳي جنھن سان شراب کي گهمائي گرم ڪري سگهي. پر چمچا هجن تہ ملن. جيئن تہ هن شراب کي اڳواٽ ئي چلھہ تي چاڙهي ڇڏيو هو سو اهو گرم ٿي ٽھڪڻ لڳو. هوڏانھن سندس مڙس کان صبر نہ پئي ٿيو ۽ رڙ مٿان رڙ لڳائي ڏني هئائين تہ اڃان ڪيتري دير آهي.
(هن کي رات واري ڇوڪري ڀت رڌيندي نظر آئي...)
زال وراڻيس: ”بس اچان پئي. منٽ ترس.“ ۽ ان دوران هوءَ وري پنھنجا ڊگها چمچا ڳولڻ لڳي. هن ٽيبل جا سڀ خانا ڏٺا. ڪٻٽ جي پٺيان ڏٺو، اسٽور روم ۽ گدام ڏٺو پر هن کي ڪٿي بہ اهي ڊگها چمچا نظر نہ آيا.
نوبورو تيستائين بنھہ هٿن مان نڪري چڪو هو ۽ رڙ ڪري چيو: ”آخر ڇا مصيبت آهي؟ شراب آڻين ٿي يا نھ؟“
کيس سمجهہ ۾ نہ پئي آيو تہ هاڻ ڇا ڪجي ۽ مونجهاري جي حالت ۾ کڻي گرم ديڳڙي کي هٿن ۾ کنيو. ان بعد هن جي فقط هڪ رڙ ٻڌڻ ۾ آئي:”بچايو. مران ٿي. منھنجي مدد ڪريو.“ نوبورو رڌڻي ۾ ڊوڙيو پر هاڻ دير ٿي چڪي هئي. رڌڻي ۾ ڪير بہ نہ هو. چلھہ جي ڀرسان هن جي زال جو فقط آلو ڪمونو (وڳو) پيو هو.
درا صل هن جي زال برف جي ڳڙن مان ٺھيل هڪ برفاني نينگري هئي جيڪا گهڻي گرمائش ڪري وٽڙي پاڻي ٿي وئي.