رحمدل پوڙهي
ڏسندي ئي ڏسندي جهرڪي بلڪل مڪمل طرح صحتياب ٿي وئي ۽ هاڻ اها بنا ڪنھن رنڊڪ جي اڏامي سگهي ٿي. هڪ ڏينھن فوجيتا جي اک کلي تہ هن کي پڃرو خالي نظر آيو ۽ جڏهن هن کي ڪٿي بہ جهرڪي نظر نہ آئي تہ هن کي ڏاڍو ڏک ٿيو. هن سڄو ڏينھنجهرڪيءَ جي اچڻ جو انتظار ڪيو پر پوءِ جڏهن رات ٿيڻ تائين جهرڪي نہ موٽي تہ هن کي تمام گهڻو افسوس ٿيو ۽ هن جي موٽڻ جي اميد لاهي ڇڏيائين.
ٻئي ڏينھن صبح ساڻ ڪنھن پکيءَ جي تکي لات تي هن جي اک کلي وئي. هوءِ ڊوڙ پائي ٻاهر اڱڻ ۾ آئي تہ ڏسي تہ سڄو اڱڻ ڪدوءَ جي ٻجن سان ڀريو پيو آهي. فوجيتا خوش ٿي اهي ٻج چونڊيا ۽ پٺئين حصي واري باغيچي ۾ پوکي ڇڏيا. هوءِ انھن کي روزانو پاڻي ڏيندي رهي. آخر هڪ ڏينھن انھن مان سلا ڦٽيا، ان بعد پن ۽ پوءِ مکڙيون. ڪجهہ ڏينھن بعد مکڙيون گلن ۾ بدلجي ويون ۽ پوءِ گلن مان ڪدو ٿيندا ويا ۽ ڇا تہ ڀلا ڪدو هئا. هڪ هڪ ڪدو مٽ جيڏو ٿيندو ويو. فوجيتا اهڙو سٺو فصل ڏسي پاڻ بہ ٽڙي پئي. هن ڪدو پٽي اڳيان اڱڻ ۾ سڪڻ لاءِ رکيا. اس لڳڻ سان اهي تکو تکو پچڻ لڳا ۽ آخر هڪ ڏينھن پھريون ڪدو ڦاٽي ٻہ اڌ ٿي پيو ۽ منجانئس نڪتل اڇي رنگ جا ٻج ڇڻ ڇڻ ڪري پکڙجي ويا. فوجيتا کي ڏاڍو تعجب لڳو تہ هي چانورن جھڙو ٻج ڇا جو آهي. هن ان ٻج کي چڱيءَ طرح ڏٺو تہ اهي واقعي چانور هئا ۽ چانور بہ ديسي جپاني نھ_ جيڪي تمام سادا ٿين ٿا، پر ولائتي. هن هڪ هڪ ڪري سڀ ڪدو ڀڳا ۽ هر هڪ مان چانورن جا ڍير نڪرندا ويا. ايترا چانور حاصل ڪرڻ تي هوءَ بيحد خوش ٿي. هن ان ئي وقت ڪجهہ ديڳڙيءَ ۾ وجهي رڌيا. انھن جي خوشبوءِ ۽ سواد تمام سٺو نڪتو. ٻئيڏينھن هن چانورن جون ننڍيون ٿيلھيون ٺاهي پاڙي ۾ ورهايون. پاڙيوارا بہ انھن کي رڌي کائي ڏاڍو خوش ٿيا. فوجيتا هڪ ڳالھہ ڏٺي تہ هن جيترا بہ چانور رڌا ٿي تہ اوترا ٻيا اچي ويا ٿي ۽ کٽا نٿي. هن انھن کي هڪ گنديءَ ۾ وجهي رکيو هو. ڳوٺ جا ماڻھو هلي ملي فوجيتا کان چانور خريد ڪرڻ لڳا ۽ سڀني کي اهي ڏاڍا پسند آيا. هاڻ هوءَ چانورن ڪري سڄي ڳوٺ ۾ پھرين کان وڌيڪ مشھور ٿي وئي. هن جي ناموس جو ٻڌي سندس پاڙيسري عورت هن تي سڙڻ لڳي ۽ پنھنجي پاڻ تي وس نہ هلڻ ڪري هوءَ هڪ ڏينھن فوجيتا وٽ پھچي وئي ۽ هن کان انھن چانورن جو راز پڇيو. فوجيتا پنھنجي پاڙسري عورت سان سڄو سربستو احوال ڪيو.
هن جي پاڙيسرڻ سڄو قصو ٻڌڻ شرط نڪا ڪئي هم نڪا تم، سڌو جهنگل ۾ پھچي وئي۽ ڪنھن نموني سان جهرڪي سوگهي ڪري ورتي. ان بعد ان غريب جهرڪيءَ کي چيلھہ ۾ ڌڪ هڻي چيلھہ ڀڃي معذور ڪري رکيو ۽ پوءِ ان جهرڪيءَ کي گهر کڻي اچي پڃري ۾ رکيو. ان جي ڪا خاص خذمت چاڪري نہ ڪئي. ياد پوندو هوس تہ پاڻيءَ ڍڪ ۽ اَن ڪڻا پڃري ۾ کڻي رکندي هئي نہ تہ سڄو سڄو ڏينھن گذري ويندو هو بہ جهرڪيءَ جو ڌيان نہ رکندي هئي. جهرڪي سڄو سڄو ڏينھن بک ۽ سور کان رڙيون ڪندي رهندي هئي. ڪجهہ ڏيھن بعد آخر پرڙا هڻي هڻي هن پنھنجو پاڻ کي هن قيد مان آزاد ڪيو.
(هن جهرڪيءَ کي ڌڪ هڻي زخمي ڪري وڌو)
هاڻ فوجيتا جي پاڙيسرڻ ٻجن جو انتظار ڪرڻ لڳي. ٻئي ڏينھن صبح جو هن کي ڪنھن پکيءَ جون رڙيون ٻڌڻ ۾ آيون. هوءَ خوشيءَ وچان ٻاهر نڪري آئي ۽ اڱڻ تي ڪريل ٻج چونڊڻ لڳي. ٻج چونڊيندي يڪدم هن جي پوئين حصي واري باغيچي ۾ پوکيا. وقت گذرڻ تي ٻج ڦٽي سلا ٿيا. گل نڪتا ۽ ڦل ڏيڻ لڳا. چوڌاري ڪدو ئي ڪدو ٿي ويا، جيڪي هن پٽي اڳيان اس ۾ سڪائڻ لاءِ رکيا. ڪيترائي ڏينھن گذري ويا پر ڪدو اهڙي جا اهڙا رکيا ۽ پچڻ جو نالو نہ ورتائون. هن کان هاڻ وڌيڪ صبر نہ ٿيو سو هڪ ڏينھن نيٺ ڇري کڻي هڪ ڪدوءَ کي ٻہ اڌ ڪيو. هن جيئن ئي ڪدوءَ جا بہ اڌ ڪيا تہ ان مان چانور نڪرڻ بدران نانگ بلائون ۽ ڏينڀو چيلاٽا نڪري آيا. هن ڪيتروئي ڀڄڻ ۽ پاڻ بچائڻ جي ڪوشش ڪئي پر هنن هن کي ڏنگي رکيو. هوءَ سور کان رڙيون ڪرڻ لڳي ۽ دل ئي دل ۾ پنھنجي غلطي پڻ مڃي.