نوڪر کي جِنُ پوڻ
دعا، ڳنڍا تعويذ ۽ دوا درمل بعد مس مس بگهڙ (جِنُ) سندس جان ڇڏي. پر ان هوندي بہ هو ڪڏهن ڪڏهن منجهيل ۽ موڳو رهڻ لڳو. هڪ دفعي مالڪ ڪاوڙ مان چيس: ”توکي چڱو بگهڙ پيو، ويندي وقت بہ پنھنجو اثر ڇڏي ويو آهي.“
اتي انھيءَ گهڙيءَ بگهڙ (جِنَ) پنھنجو منھن دريءَ کان ٻاهر ڪڍي چيو:
”مون تي ڏوھہ نہ مڙهه. تنھنجي انھيءَ نوڪر جا پھرين کان ئي اهي ڪرتوت هئي.“
(مٿين آکاڻي 1730 ڌاري جي آهي ۽ جپاني ڪتاب زاڪيو بانا شيءَ تان کنيل آهي.)