نِدامتَ جا ڳُوڙها اکين ۾، ڏسان ٿو
گناهن جي معافي مان مالڪ، گھران ٿو.
ڪجان معاف ساريون، مدايون هي منهنجون
مٺي مير مرسلصه جو، صدقو ڏيان ٿو
رُوئڻ منهنجي قسمت ۾ لکجي ويو آ
نه ڀلجي ڪڏهن ڀي، خدايا کلان ٿو
ڪڏهن ڪين ڪنهن سان چڱائي ڪئي مون
ڀَلائيءَ جو کاتو، ٻُــڙيءَ ۾ ڏسان ٿو
بُــري جي سنگت ٿي، بُــرو بس بڻائي
بُرائيءَ کان پاسو، مان پرور ڪيان ٿو
ڪري ٿو حقيقت، هي قرآن سارو
لهي مَــرُ ٿي مَــنَ جي، مان جيئنءَ، جيئنءَ پڙهان ٿو
ڪجان ڪوئي ڦيرو، فضل جو تون مالڪ!
گناهن جي دلدل ۾، ڦاٿل رهان ٿو
زماني ستايو، ”حَسَنَ“ ڏاڍو آهي
مان شعرن ۾ ساري، حقيقت لکان ٿو