سُوچ کڻي اي جاهل، ماڻهو
ڪجهه ته چوي پيو پاگل، ماڻهو
ائينءَ لڳي ٿو جڳ ۾ پيارا
هر ڪو آهي سائل، ماڻهو
عيشُ، عَياشي زُورن تي آ
مايا ڏي آ، مائل، ماڻهو
پيار ۾ بڻجي ويندو آهي
ديوانو ۽ پاگل، ماڻهو
چقمقَ وانگي ڇڪجي ٿو پيو
پيار جو آهي قائل، ماڻهو
مُوتَ جي بِستَر تي سوچن سان
ويٺو ڳُولهي ساحل، ماڻهو
تڙپڻ جو احساس نه ڪوئي
ڪونه رکي ٿو هي دل، ماڻهو
دُوست! وَڃي ڏَسِ ڪاڏي آخر؟
نظرن جو هي کاڌل، ماڻهو
”حَسنَ“ دُعائون بس ساڻ اٿئي
ٿي پئين شل ڪُو، ڪامل، ماڻهو