پَتُو زندگيءَ جو نه هرگز پَوي ها
اگر پيار ڪنهن سان، ڪڏهن ڪين ٿي ها
ڪيان پيار توسان، مان ڪهڙي خوشيءَ ۾
اهي لفظ سامهون، نه مون کي چوي ها
اَچي سيج منهنجي، سَجائي ها سائين
مان سمجهان هان منهنجو، کُلي بخت پئي ها
ڊگھي ڪنهن مسافت جي منزل ڏيکاري
مسافر کي اڌ ۾، ڇڏي نه وڃي ها
زماني ۾ هر ڪو ٿو مسرور گھاري
اسان کي به جيڪر، خوشي ڪا ملي ها
ڏسان ٿو چُمان ٿو، لڪيرن کي هر هر
”حَسنَ“ نانءُ پنهنجو، نه هٿ تي لکي ها