جيڏا خَوابَ، ڏٺاسين
اُوڏو پَاڻَ، رُناسين
هرڪا آس اَڌوري
گڏجي توسان رلياسين
پنهنجا سي، ٿي نه سگھيا
جن جي ڪاڻ، مئاسين
مجبوريون لُوڙهي ويون
ڪيڏا عَهدَ، ڪياسين
توکي اپنائڻ لئه
پيرن تي به وياسين
هڪ ٻئي ڏي اُو سائين
ڪيڏا خَطَ، لکياسين
تون ئي، ٻُڌاءِ کڻي؟
ڪاٿي پاڻ، ملياسين؟
ڪُو وقت هيو ”سَرڪي“
گڏجي سَاهَه، کنياسين