پنهنجا غيرن سان گڏجي ويا
سَڀُ خواب اڌورا رهجي ويا
تنها جيون ڪنهن رِڻَ وانگي
جيئڻ جا سهارا کسجي ويا
لاَٽَ سڀاڳي، ڪاٿي ڳُولهيان؟
اُوندهه ۾ سويرا رلجي ويا
ماڻهو ساڳيا هن سنسار ۾
رُوپ نَوان ڌاري مٽجي ويا
ساٿ نڀائڻ لاءِ جنهن به چيو
ٻٽڙي قدم هلي وٺجي ويا
نانو لکياسين جنهن به شَجرَ تي
وَڻَ اُهي سارا وڍجي ويا
”حَسنَ“ ڪئي ڇا ڪنهن سان اُلفت؟
پاڙي وارا سَڀُ جَلجي ويا