زمانو اسان کي نه سمجهي سگهيو
اوهان جي نه ڄاتو ته ڇا ٿي پيو
اوهان کان اسان کي مليا ڏُک جيڪي
اسان تن کي سيني ۾ سانڍي ڇڏيو
مٺا مُنهن نه مٽبو اوهان کان ڪڏهن
اوهان ڀل اسان ڏي ڏسو نه ڏسو
محبت جي دعويٰ گھڻن ئي ڪئي
مگر ڪُو، ڪُو اُن تي آ، قائم رهيو
اهي چنڊ، تارا، اکين جي اڳيان
سَڄي رات کٽ تي مون آهي لڇيو
لبن تي رهن ٿيون دعائون اهي
خوشين ۾ هميشه اوهان ئي رهو
”حَسنَ“ سُور، صدما ٿي ناسور ويا
اهڙو گھاءُ دل کي لڳي ڪُو ويو