تڏهن گيت، وايون لکياسين، سدائين
محبت جي غمَ ۾ رهياسين، سدائين
نه کائڻ وَڻي ٿو نه پيئڻ وَڻي ٿو
ڪنڊن تي ننگي سِرِ ستاسين، سدائين
زمانا! اهو اڄ اَچي سَمجهَه ۾ ٿو
ڪنهنجي پيار ۾ ته رناسين، سدائين
نه ٿا پِيرَ جهلجن رُوڪڻ سان ڪڏهن ڀي
پرينءَ جي ته پَاڙي وياسين، سدائين
ڪري ويا اڪيلو نه ڪانڌي ڪُلهي ٿيا
اسان يَارَ جن لئه مئاسين، سدائين
رهيو حال اهڙو حقيقت اها ئي
پنهنجو پاڻ سان بس وڙهياسين، سدائين
اِهو هاڻي ٿيندو ”حَسنَ“ خيال آهي
پرين پاڻ ڪاٿي ملياسين، سدائين