محمد يوسف ميمڻ
سنڌي نثر جو اوائلي ۽ گمنام ليکڪ به آهي، هو فارسي، ديوناگري ۽ سنڌي زبانن جو ماهر هو. سندس ڪيترائي ڪتاب ڪراچيءَ مان شايع ٿيا. 19صديءَ ۾ محمد يوسف ڪراچيءَ ۾ ڪتاب شايع به ڪندو هو ته ڪتب فروش به هو. هن مختلف ليکڪن جا مختلف موضوعن تي ڪيترائي ڪتاب شايع ڪيا. هن خود نه فقط عربي-سنڌي الف–ب ۾ڪتاب لکيا، مگر خداوادي خط ۾ به ڪتاب لکيائين.
قصا نويس
محمد يوسف بنيادي طور تي درسي ڪتاب وڌيڪ لکيا، مگر هن ڪي قصا پڻ لکيا، جن ۾”دودو چنيسر“ اهم آهي. هي قصو 1893ع ۾ شايع ٿيو. دودي ۽ چنيسر جو قصو سنڌ ۾ آڳاٽي دور کان مشهور آهي. اهو قصو هڪ قسم جو جنگي داستان يا epic آهي. هن داستان ۾ پڳ جي جهيڙي تان ملڪي جنگ لڳي. هن قصي کي محمد يوسف 1893ع ۾ لکيو. هي پهريون قصو هو، جنهن کي ديوناگري خط ۾لکي شايع ڪيو ويو.
درسي ڪتاب
سندس ڪتاب ”باب نامو“ 1894ع ۾ شايع ٿيو. ڪرائون سائيز واري هن ڪتاب ۾ 20 صفحا آهن. ان ڪتاب کان اڳ منشي ننديرام به هن قسم جو ڪتاب لکيو هو. انگريزن جي اوائلي دور ۾ سنڌي صورتخطي لکڻ ۽ پڙهڻ سيکارڻ جي لحاظ کان به هي ڪتاب اهم هو. جاگرافيءَ جا به ڪيترائي ڪتاب لکيائين، جن ۾”سنڌ جي سهنجي جاگرافي” (1896ع) ۽ “مختصر سنڌ جي جاگرافي” (1894ع) وغيره اهم آهن.