آخوند حاجي فقير محمد ( 1846_1918ع )
نثر ۾ سندس ڪتاب ”داستان گلشن بهار“ هڪ شاهڪار حيثيت رکي ٿو. هي ڪتاب شايد 19هين صدي ۾ لکيو ويو هو، پر شايع گهڻو بعد ۾ ٿيو. سنڌي نثر ۾ تڪبنديءَ جو سهڻو نظارو رکي، تصنيف ڪيو آهي. ڪنهن به ڪتاب تان نقل يا ترجمو ڪيل ڪو نه ٿو ڏسجي. ڪتاب جهوني زماني جي اديبن جي داستان گوئيءَ واري طرز تي لکيو اٿس: منجهس پهاڪن ۽ چوڻين جي چهر ٻهر، وڻندڙ بيت، غزل ۽ شعر، موزون هنڌن تي اهڙي نموني چونڊي رکيل آهن، جو پڙهندڙ هر طرح جو لطف حاصل ڪري سگهندا. سندس نثر جي ٻين ڪتابن ۾ ”قانون عشق“ اردوءَ مان (1905 ع)، ”جان سالڪ“ (شاهه باهو سلطان قدس سره جي رسالي ”عين الفقر“ پارسيءَ جو سنڌيءَ ۾ ترجمو) ، ”نيڪ اخلاق“ (اخلاق محسني، فارسيءَ تان ترجمو ڪيل) ۽ تفسير ”فاتح الڪتاب“ (تفسير) اهم آهن.