ته به سلهاڙي گهمي ساٿ سين (شاعر پاران)
مون سان به اِها ويڌن هوندي آهي، سو وقت جي وحشي ڪٺور حالتن کي ڏسندي جو ڪجهه محسوس ٿيندو آهي، اُهي اندر جا اُڌما شاعريءَ جي روپ ۾ پنن تي پڌرا ٿيندا آهن.
مون پاڻ کي شاعر سمجهيو ئي ناهي، جو ڪجهه اندرَ ۾ اُڌمي ٿو، اُن کي ٻين تائين پهچائڻ جي ڪوشش ضرور ڪئي آهي. ها، وڏڙن ڀاءُ محمد صالح راز، والد صاحب حاجي محمد صديق سائل، ٻن مامن محمد صالح صمصام، حاجي حمزه وصالي ۽ ناني حاجي آدم جن جو رت ۾ اثر ضرور آهي، جيڪي تمام سٺا شاعر رهيا آهن. ان کان علاوه استاد محترم سائين سرويچ سجاولي، سائين محمد خان مجيدي، سانگي سجاولي ۽ ارشاد ساگر جن سان ويجهڙائپ ۽ محبت لکڻ لاءِ اُتساهيو.
مون لکڻ جي شروعات ته 1977ع کان ڪئي، پر پوءِ ڪافي عرصو ادبي حلقي کان پاسيرو رهيس، جنهن جو سبب ذاتي مصروفيتون هيون.
هڪ ڀيري سائين سرويچ سجاولي حال احوال ورتائين، بعد ۾ پُڇيائين ته ابا ڏي خبر لکين پيو؟ مون وراڻيو نه سائين لکجي ڪونه ٿو، وري پڇيائون ڪو عشق ڪيو اٿئي، مون ساڳيو جواب ڏنو نه سائين، تنهن تي پاڻ چيائون جي عشق ناهي ته لکي ڪونه سگهندين.
پر اڄ اعتراف ڪندي ذري برابر هٻڪ نٿو محسوس ڪريان، ها مون عشق ڪيو آهي سنڌ سان، سنڌوءَ سان، سنڌوءَ جي پاڪ پويتر پاڻيءَ سان، سنڌ جي زرخيز زمين سان، سنڌ جي ڍنڍن ڍورن سان، جبلن ٿر جي ڀِٽن سان، روهيڙن سان، سنڌ جي ثقافت سان، سنڌ جي ماڻهن هارين، مزدورن، لابارا ڪندڙ لاهيارن، گاهه ڪندڙ گاهين، مال چاريندڙ ڌنارن سان، جيڪي نٽهڻ اُس ۽ هٿ پير ساڻا ڪندڙ سيءَ م به پنهنجي ڪِرت سان سچا هوندا آهن، انهن سان عشق ڪيو آهي ۽ سونهن منهنجي ڪمزوري رهي آهي.
هڪ ڳالهه واضح ڪندس ته منهنجو شروعاتي مواد ڪوتاهين سبب سنڀالجي نه سگهيو، هڪ ڊائري خيرپور ضلعي جي ڳوٺ رسولپور جي رهندڙ ’صوفي عالم شر‘ جيڪو سجاول برانچ آفيس ۾ تپيدار هو، پڙهڻ لاءِ کنئي ۽ واپس نه ڪئي، تان جو هو هتان بدلي ٿي ويو، باقي ٻه ڊائريون مونکان به گم ٿي ويون.
آئون بيحد ٿورائتو آهيان دوست نواز خان زئور جو جنهن معنيٰ خيز مُهاڳ لکي محبت، پيار ۽ پنهنجائپ جو احساس ڏياريو.
آئون پياري ڀاءُ اياز امر شيخ جو به احسان مند آهيان، جنهن ڪتاب جو بيڪ ٽائيٽل لکي محبت جو ثبوت ڏنو ۽ هر وقت رهنمائي ڪئي.
آئون نهايت ٿورائتو آهيان پياري دوست گل حسن جاکري جو جنهن سهڻن صاف اکرن ۾ ڪتاب جو مسودو فيئر ڪيو. هتي آئون يوسف سنڌي، سورج سجاولي، محمد صالح نوحاڻي، عبد سنڌي ۽ بشير ميراڻي جن جو به شڪريو ادا ڪندي سرهائي محسوس ڪندس، جي وقت به وقت ٻانهن ٻيلي ٿي رهيا.
تري ڦاٽي ڪنگري، ٺلها ڦيرا ڏي،
آڻي نڪي ني، ته به سلهاڙي گهمي ساٿ سين.
(شاهه)
سنڌ سلامت ، ساٿ سلامت
اوهانجي محبت جو طلبگار
محمد ٻارڻ
3515395-0345