جهڙو سڄڻ آ سهڻو، تهڙي وفا ڪري ٿو.
تڏهن ته هر ڪو هُن تان، جندڙي فدا ڪري ٿو.
لک لوڪ ۾ مسيحا، خدمت خلق جي ڪن ٿا،
پر ديد ساڻ دلبر، دل جي دوا ڪري ٿو.
نازڪَ نزاڪتن سان، نيچايون نوابيون،
هوش وحواس تن جا، کن ۾ خطا ڪري ٿو.
مون ساڻ مهربانيون محبوب جون هميشه،
ڳائي ڳڻي نه سگهبا، وڙَ هو وڏا ڪري ٿو.
“ٻارڻ” ٻيا به ڪيئي، قربان جان ڪن ٿا،
لاهي نقاب رُخ تان، جڏهن نگاهه ڪري ٿو.