انصاف لئه طريقو، آمر ڪيو انوکو.
آئين آهي مُعطل، بنيادي حق کي جوکو،
قانون لفظ هاڻي، بي معنى کل ۽ کوکو،
هر ڪو عمل انهيءَ جو، آهي ’دريخ‘ دوکو.
ڏوهي ڇُٽا سزا کان، بي ڏوهي قيد بند ۾،
ڇا ڇا ڪري پيو سو، زورا وريءَ جي انڌ ۾،
راتاهو عدليا تي، ميڊيا تي پابندي آ،
منصف ڪڙن ۾ قابو، وڪلا تي پابندي آ،
دانهن تي آهي بندش، دعوى تي پابندي آ،
ڪنهن فيصلي ڪرڻ تي، فتوى تي پابندي آ.
انياءُ جي انتها ٿي، الزام پر ٻين تي،
هڪڙا پيا ظلم ڪن، اقدام پر ٻين تي.
ڪورٽ جا فيصلا ڪل، بيڪار ٿي ويا اڄ،
ڳجهه ڳوهه ۾ گهڻائي، اقرار ٿي ويا اڄ،
قانون ئي نوان ڪئين، نروار ٿي ويا اڄ،
احڪام حُڪم صادر، هر پار ٿي ويا اڄ.
ايماندار خود کي جنهن ٿي گهڻو سڏايو،
سوداگريءَ ۾ سڀ کان، نڪتو آ سو سوايو.
انصاف جا ترازو، پيمانه کوڙ بنيا،
ڪاري اڇي جا مالڪ بيگانه کوڙ بنيا،
پنهنجي ته ڀڀ ڀرڻ لئه، ديوانه کوڙ بنيا،
مستي انهيءَ ۾ مانگر، مستانه کوڙ بنيا.
هن ملڪ جي هلڻ جو امڪان هاڻ گهٽ آ،
مرڪز سندي علامت، ۾ جان هاڻ گهٽ آ.
وانا سوات ڪوهلو، ۾ باهه جنهن لڳائي،
بگٽي مري قبيلن، تي ڪاهه جنهن ڪرائي،
غنڊن هٿان ڪراچي، رت ساڻ جنهن رنگائي،
تنهن کان ملي نه سگهندي، ڪنهن پر ڪڏهن چڱائي.
رستن تي اچڻو پوندو ڪجهه هاڻ ڪرڻو پوندو،
ظالم کي ماربو يا، وڙهندي ئي مرڻو پوندو.