جيئن ڪونه ڍڳا ڪٿ ڍور ڪُسن،
ائين شينهن هتي شهزور ڪُسن،
افسوس اسانجي مُلڪ اندر،
سڀ ماڻهو مِٺا پيا مور ڪُسن.
جن حق وٺڻ جي ڳالهه ڪئي،
آ فوج انهن تي ڪڙڪي پئي،
قانون انڌو هت ٻوڙو آ،
انصاف عدل جي واٽ وئي.
اڳ سورهيه سوري سينگاري،
پوءِ باهه ڀُٽي تي وئي ٻاري،
اڄ وارو اڪبر بگٽي جو،
ٻي ڪنهن کي ماريندا ماري.
ان ريت ڪُٺائون راهي کي،
پڻ مير ڀُٽي پٽ ڏاهي کي،
بنگال ڌڪي تن ڌار ڪيو،
پيا ڀڙڪائين سي باهي کي.
اڄ جهوڪ جو آ ورجاءُ ٿيو،
ٻيو صوفيءَ جو هڪ ڀاءُ ويو،
تاريخ گواهي ڏيندي خود،
هي هيڏو جو انياءُ ٿيو.
هُن بزرگ جنهن دم حق گهريو،
جيون ان کان آهي ڦريو،
ويو ڏک ۾ سارو ڏيهه ٻُڏي،
هر جيئري جو آ جيءُ جهريو،
هي راند رتولي بند ٿئي،
جي سوچ فڪر هڪ هنڌ ٿئي،
جي ڀيڙا سڀ مظلوم ٿين،
پوءِ ڪو نه جُدا ڪو ڪنڌ ٿئي.