ٿري سونهن جي منهن ويڙهي وئي.
صفا ساهه مُٺ منجهه ميڙي وئي.
لڳي شوق کي بيرُخي جي ضرب،
اميدن جا بَکيا، اُڊيڙي وئي.
ڪري خوب دلڪش، ادائون غضب،
جواني سا جذبات ڇيڙي وئي.
ڀڳو دل جو درپن، نه درشن ٿيو،
جهلڪ اڻ لَکي عقل ٿيڙِي وئي.
گهڙِي سا نه وسري، سگهي ٿي ڪڏهن،
جڏهن ڀرم سارو، بگيڙي وئي.
جڏهن ڀر مان گذري، سراپا سڳنڌ،
کٿوري جان خوشبوءِ، پکيڙِي وئي.
سنڀالي نه ’ٻارڻ‘ سگهيس پاڻ کي،
ڪري رمزون ڪي روح ريڙهي وئي.