شباب جي مئي منجهان پيئڻ لئه، نوان پراڻا پياڪ آيا.
نه پور مَٽ اڄ سخي ٿي ساقي، چريا اياڻا پياڪ آيا.
ٿي ناچو نچندا پتنگ ٿي پچندا، چتا تي چڙهياسي ڪيئن بچندا،
هي جان جند جي لڳائي بازي، عقل اڏاڻا پياڪ آيا.
شراب سونهن جو چُڪو چکيائون، نه مال ڌن کي مِٺو رکيائون،
وصال جي واٽ تي ويچارا، سي ٿي ويگاڻا پياڪ آيا.
سماجي رشتا سڀيئي ٽوڙِي، نئون ڇڏيائون جهان جوڙي،
پيار ساقي چٽو چئي سي، نچي نماڻا پياڪ آيا.
خلوص “ٻارڻ” اندر ۾ آهي، مگر سحر ڪو نظر ۾ آهي،
اکين جا ڪشتا کڻي سوالي، اُڃا اجهاڻا پياڪ آيا.