جڏهن به نيڻ توکنيا، گلابي گل ٽڙي پيا.
ڪَلين ۾ آئي تازگي، چمن ۾ چنگ ڇڙي پيا.
حسين ڪائنات جا، نوان ٿيا روپ رونما،
جهان ۾ عجيب رنگ، جنت سمان جڙي پيا.
او ڍولڻا او ڍوليا، تو راهه ويندا روليا،
ٻهَ ٻول ڪي جي ٻوليا، پکي پکڻ مڙي پيا.
نقاب تو هٽايو، ته مسڪرايو ڪهڪشان،
ٿي آس پوري چنڊ جي، ستارا جهٽ کڙي پيا.
تو آرسون جي موڙيون، ته جام جڳ کي ارپيا،
“ٻارڻ” گهڻا پيئڻ بنان، خمار ۾ ٽڙي پيا.