نظام اهڙو اسان تي مڙهيو، ڪڇڻ پڇڻ جي نه آ اجازت.
زبان تي تالا ڪپهه ڪنن ۾، روئڻ پٽڻ جي نه آ اجازت.
مٿان کان مڙهجي اچن جي ماڻهو، اهي اسانجو نصيب بنيا،
دغا جا ماهر دوا نه ڄاڻن، تباهه ڪندڙ طبيب بنيا،
جلاد جي هٿ اسانجي قسمت، کِلڻ ملڻ جي نه آ اجازت.
ٻڌڻ ٻڌائڻ تي پابندي آ، گونگا ۽ ٻوڙا ٿيو جيئون پيا،
زهر بنايو ويو آ جيونِ، ڪڙو ۽ قاتل کلي پيئون پيا،
ڪا پنهنجي مرضيءَ مزاج موجب، لکڻ پڙهڻ جي نه آ اجازت.
ڦُري ويا سڀ وسيلا ويري، گذر سفر آ گناهه جهڙو،
اسان سان رَويو رکيو اچن سي، بنهه بُرو بدخواه جهڙو،
مگر انهيءَ جي خلاف ڪوئي، قدم کڻڻ جي نه آ اجازت.
ايوب، يحيى ڪڏهن ضيا، يا ڪڏهن ڪو مشرف مڙهيو ويو آ،
قهر ڪيو آ اسان سان قسمت، سدا ڪو گهاڻو گهڙِيو ويو آ،
اسانکي “ٻارڻ” کُلئي نموني، اٿڻ ويهڻ جي نه آ اجازت.