چنڊ جي راتين چٽين ۾، چاهتون لـُٽجي وَيون.
روح، راتاها لڳا ۽، راحتون لٽجي ويون.
رونقون ۽ رنگ سارا، اُجڙي ويا منٽن اندر،
پيار محبت جون سُنهري، ساعتون لٽجي وَيون،
ماترايان دل کي ڪيئن، ڪهڙي ته دلجوئي ڪريان،
ڪونه پرتو آ پرين، ڪل آٿتون لٽجي وَيون.
جُستجو جاکوڙ ساري، خاڪ ۾ منهنجي ملي،
دل کي بهلائڻ سنديون، دريافتون لٽجي ويون.
ساهه ۾ سڪ سوز “ٻارڻ” ڳوڙهو جهٽ جاڳي پيو،
روز مرڪڻ ۽ کلڻ جون، عادتون لٽجي وَيون.