چنگيز ويا انگريز ويا، پر سنڌ اڃان آزاد نه ٿي.
ٿو چنڊ مٿي انسان وسي، ڇو ڌرتي هتي آباد نه ٿي.
ٿي دنيا پئي هڪ ڳوٺ مثل، حيرت ٿي لڳي عبرت ٿي وٺي،
افسوس مگر سنڌ واسين کي، هڪ ساٿ رهڻ جي ياد نه ٿي.
ريموٽ ڪٿي روبوٽ ڪٿي، ٿي ترقي آهي چوٽ ڪٿي،
جنهن ساڻ ستابي سنڌ ٿئي، سا چيز اڃان ايجاد نه ٿي.
تخليق ڪلوننگ وارو عمل، هي هيڏو نقل سمجهي نه عقل،
ڪجهه ڪونه ڪري پرسگهيا سنڌي، هيءَ قوم تڏهن ير شاد نه ٿي.
لکَ وارَ ٿين ٿا سنڌ مٿي، ڪي ڌارين جا ڪي پنهنجن جا،
جنهن ساڻ سُکي ٿئي سنڌ امڙ، ڪا اهڙي ڪٿان امداد نه ٿي.