هرڪا مصيبت سَر مٿي، پڌرو ڳجهو ڳرڻو پوي.
اي زندگي تنهنجي ڪري، ڇاڇا نٿو ڪرڻو پوي.
ڪوسيون ٿڌيون سرتي سهي، رت ست سڪائي ٿا ڇڏيون،
ڪاڙهن اندر ڪڙهندي نظر، نيڻن وڃائي ٿا ڇڏيون،
ٿو روپ رنگ بگڙي وڃي، صورت ڦٽائي ٿا ڇڏيون،
جند جان کي جوکو ڏئي، پرپيٽ ٿو ڀرڻو پوي.
ٿيندا وڃن جاني جُدا هي سختيون سهڻيون پون،
هن وقت جون هر موڙ تي، خرمستيون سهڻيون پون،
بيڏوهه ڪئين بيواجبيون، بيوقتيون سهڻيون پون،
ڏکيو ڏکن جي ڏاڍ جو، درياءَ ٿو ترڻو پوي.
بڇڙيون بُريون بيماريون، انسان تي ڪئين آفتون،
معذور ٿي ڪي ٿا جيئنِ، ڪن تي سدائين شامتون،
ڪڏهن ڪٿي پکڙي وبا، توبھ تکيريون طاقتون،
ڪهڙو اِهو آهي جيئڻ، هرروز ٿو مرڻو پوي.
ڪنهن جي سهاري جي ڪري، ڪنهن سان ملڻ جي آس تي،
تڪليف هرڪا ٿا سهون، سکيا ٿيڻ جي آس تي،
محرومين هوندي جيئون، ڪنهن هڪ سڄڻ جي آس تي،
افسوس پر هر ڏينهن ٿو “ٻارڻ” اندر ٻرڻو پوي.