اڃان به چنگ پيو چُري.
ڪماچ ڪنڌ ٿو گهري.
ڏياچ ڏيهه ۾ گهڻا،
اڏي ڏي ساهه ڪو سُري.
صدا ۽ ساز جي سنگت،
نه ٻول ٻاجهه جو ٻُري.
اسانکي آجپو کپي،
جُهري ته ڪو ڀلي جُهري.
خوابَ عمر ڀر ڏٺا،
وٺون ڪا ساڀيان ڦُري.
هُئو ڪو ساٿ ۾ سڄڻ،
ٿو نانوءَ هانوءَ تي هُري.
شاعري
جيون جهاڳ اَجهاڳ
هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي ڀلوڙ شاعر محمد ٻارڻ جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
- 4.5/5.0
- 4454
- 588
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- محمد ٻارڻ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- سنگت پاران
- مهاڳ
- ته به سلهاڙي گهمي ساٿ سين (شاعر پاران)
- غزل
- ارض افلاڪ جو بيشڪ، بنائيندڙ آ ربّ هڪڙو.
- ڏني ريت محمّد عجب انقلابي.
- اَذان عشق جي ڏئي، ڪجن ٿا سجدا سونهن کي.
- هر رات پٺيان ٿو ڏينهن اچي، هي رات ڏسي مايوس نه ٿي.
- ڌرتي ڏسي ڏکن ۾، آڪاش اک پَٽِي آ.
- جنت جهڙي دنيا هن ۾، جهنم جيئن گذاريون پيا.
- سجودِ سونهن تي بندش، ثوابَ روليا ويا.
- ڏاڍ کي جيڪا ڏڪائي، شاعري اهڙي کپي.
- نه تڙپي سگهون ٿا، نه ڦٿڪي سگهون ٿا.
- هڪ سونهن ٻي سچائي، پردن ۾ هوندي آهي.
- مظلوم جڏهن اُٿندا، ايوان لُڏي ويندا.
- گونگا نه ٿيو، ٻوڙا نه ٿيو، ڪجهه ٻئي جي ٻڌو ڪجهه پاڻ چئو.
- آڪاش کان به پنهنجون، سوچون اُڏار اڳتي.
- افسوس اٿم هن قوم مٿي، ڪاسمجهه عقل ڪجهه ڪونه اٿس.
- سنڌ شاد ٿئي آزاد ٿئي، سو شال سگهوئي وقت اچي.
- نه هاڻ ننڊ ۾ سمهو، ٿيو سجاڳ ساٿيو.
- منهنجي گيتن جون اُڏارون، ڪي ته تو وٽ پهتيون.
- رڳو نه گهر سجاڳ ڪر.
- چنڊ جي راتين چٽين ۾، چاهتون لـُٽجي وَيون.
- گل خار ٿيا آهن، گلزار ڇڏي وڃبو.
- پرائي کي پنهنجو، چوڻ آهي غلطي.
- وڳوڙي وحشين جا هت، وٿاڻ ڪو نه ٿا کپن.
- متان گذارج غلام بنجي.
- دوست پنهنجي ديس جي، دستور جون ڳالهيون نه پُڇ.
- تو گهور ڪئي ويا سور لهي، مونکي سپنن جي تعبير ملي.
- وقف آ سنڌ جي لاءِ قلم منهنجو ذهن منهنجو.
- اڃان به چنگ پيو چُري.
- زندگي ڪالهه پڻ، ٿي تماشا هئي.
- شباب جي مئي منجهان پيئڻ لئه، نوان پراڻا پياڪ آيا.
- حقن جي لاءِ ضرور هاڻي، جدوجهد ۽جهاد ٿيندو.
- جُڳن کان جاڳيون اکيون، نظارا ننڊ ۾ آهن.
- ڪو ماڻهو متان ماري نه هجي.
- گناهه يا ثواب جي، ڪجي ته ڳالهه ڪيئن ڪجي.
- ڳالهه حق جي ڪجي، صاف سچ جي ڪجي.
- زبان توڙي قلم ۾ ڪو، اثر شمشير ڪر پيدا.
- ڪشڪول ٽوڙ پهرين، خود دار پو سڏائي.
- ملوڪ ملڪ سارا پر، نمايان آ نواب سنڌ.
- ڪري کرميٽ ڪن کٽيو، ڪڏهن توکي ڪڏهن مونکي.
- وندر روح راحت، ربابن ۾ ڳولهه.
- راهه جيڪو تڪي، تنهن نظر کان پُڇو.
- جنميا اندر ۾ جي سي، جذبا دفن ڪياسين.
- چهرن اندر چتائي، انسان ڳولهيان پيو.
- گيت اياز جو، شاهه جي راڳڻي.
- جهڙو سڄڻ آ سهڻو، تهڙي وفا ڪري ٿو.
- جڏهن جاني جلوه، نمائي ڪري ٿو.
- سڄڻ تون سراپا وفا ٿو لڳين.
- پيرَ نازڪَ کنيا، ڇير ڇم ڇم ڪئي.
- روپ ۾ انڊلٺ اُفق وارا عمل.
- نه ديرو حرم جي، تمنا ڪئي آ.
- سونهن جي سنسار جو، سُهڻا تون آهين آفتاب.
- هوش وحواس هوندي، بي هوش ٿو رهان.
- جدا ڀلي ڪر تون يار جيئري، مگر مرڻ تي ضرور روئيندين.
- عشق جي آزار غم، ڏک سور جون ڳالهيون نه پُڇ.
- نظرِ ڪرم جي آهيون، قابل ڪڏهن ڪڏهن.
- وبا جيئن ويڙهي وئي منشيات.
- اسين اصل کان اُداس آهيون.
- واپار جي رَوِش کي، واپار ۾ رهڻ ڏي.
- جو ڪنڌ ڏئي سنڌ تان، منصور اُهو آهي.
- گهڻو مند موسم گلابن جي ڳولهيم.
- اکيون عقل اٿئي تان، اوندهه کي ڇڏي ڏي.
- عشق جي آڳ ۾، پير پائي ته ڏس.
- سڄڻ سدائين اکيون هي تنهنجي، اچڻ جون واٽون تڪينديون آهن.
- عيد اچي وئي، تون به اچي وڃ.
- اُداس شام جا پهر، قرار جي صدا هڻن.
- سڳنڌ جي آرزو رکي، گلاب پوکيون پيا.
- هلائن حڪم ٿيو حاڪم، چنڊا چرٻٽ نسورا ڄٽ،
- جي روڪي سگهين ٿو، ته گولين کي روڪ.
- دل جي دنيا دنگ اسانجو.
- وفا جي حنا رنگ، لاتا جڏهن.
- بي جوڙ رشتا ڪيئي، هت جوڙ جي وڃن ٿا.
- وري به ڪي نوان پئي، عذابَ زندگي گُهري.
- هر روز مِٺا مونسان، تڪرار چڱو ناهي.
- ٿي تڙپي تولئه ديد پرين.
- چڙهئي سج چريا، تون تارا نه ڳولهه.
- اچ پرين چاهه جو، چنگ چوري ڏسون.
- اچوته قوم ملڪ جا، ڪي پاسبان ٿي رهون.
- ارپي ڇڏيم حياتي، محبت پيار کي.
- ڏور منزل نه آ، وک وڌائي هلو.
- ملي نه منزل، ته راهه ڳولهيم.
- اِجهي رنگ محبت، جا ويندا رچي.
- ڪڏهن ڪي الوداع وارا، اشارا وسرندا ناهن.
- ٿري سونهن جي منهن ويڙهي وئي.
- اڄ به تنهنجي ديد لئه، دلدار دل ۾ درد آ.
- سچ کان سوا سمورا سودا وڻيا نه وڻندا.
- جڏهن به نيڻ توکنيا، گلابي گل ٽڙي پيا.
- روح جو روح سان، پيار ٿي ٿو وڃي.
- ڪرين ٿو تون ڪهڙن، گلابن جون ڳالهيون.
- چاهتون چنڊ جون، چاندنيءَ ۾ ڏٺم.
- الڳ اهلِ دل جو، ڌرم هوندو آهي.
- ڪنڊا کنيا سين، گلاب سمجهي.
- رهن نماڻيون نراس اکيون.
- ڏسندي پرين پيارو، سج چنڊ شهابَ وسريا.
- دير ڏاڍي لڳي، رات باقي بَتي.
- دلين ۾ درد ايڏا، ڌاريو نه دوستو.
- شل چيٽ کيٽ ٻنيون، ٻيلا رهن سلامت.
- اڄ يار مِٺي منٺار سندي، تصوير ڏسي مون روئي ڏنو.
- هڪڙو ستايو دنيا، ٻيو دور تون به آهين.
- جيڪو به سنڌ واسي، دشمن جو يار هوندو.
- چنگيز ويا انگريز ويا، پر سنڌ اڃان آزاد نه ٿي.
- ڪٽ ڪهاڙين لاهيو ساٿي.
- نظم
- ضرورت وقت جي آهي، ته باغي ٿي بغاوت ڪر.
- وڏا مجرم ٿيا منصف، عدالت سوڳ ۾ آهي.
- ڪيڏو ته تيز آهي، دنيا اڳيان وڌڻ ۾.
- انصاف لئه طريقو، آمر ڪيو انوکو.
- نظام اهڙو اسان تي مڙهيو، ڪڇڻ پڇڻ جي نه آ اجازت.
- جيئن ڪونه ڍڳا ڪٿ ڍور ڪُسن،
- وري به روح رولجي.
- هرڪا مصيبت سَر مٿي، پڌرو ڳجهو ڳرڻو پوي.
- ڦُري بينڪون مِلون هاڻي، عشرزڪوات تي آيا،
- اکين ڪونه اهڙو، ڏٺو اڳ مثال.
- برسات جا ستايل، راهون ٿڪا نهاري.
- عظيم ٻولي قديم ٻولي.
- وايون
- ڇيڙ نه اهڙو راڳي راڳ،
- موت کان جو هٽي،
- جيڏن ۾ اڄ جاڳ ڏسي،
- آدمي کي اَوّس،
- ظلم ٿيندو ڏسي،
- انياءُ ڏسي خاموش رهان،
- ساهه ۾ آهي سونهن پرستي،
- ڀٽ ڀٽ کان اڄ ڀاگ رُسي ويو،
- ويري توکي پنهنجو ووٽ،
- ماڻين جيسين ماڳ او جندڙي،
- جڏهن ڀٽن تي بهار ايندو،
- او سانوڻ سگهڙو ورجان تون،
- سدا جي ڏسجن اُداس ماڻهو،
- ڏات نگر جي واٽ،
- پاڻ کي خود آزاريندين،
- اڄ تنهنجي من تصوير ڏسي،
- سونهن جي امرت مڌ اڃان،
- رسمون رواج ٽوڙي،
ڪماچ ڪنڌ ٿو گهري.
ڏياچ ڏيهه ۾ گهڻا،
اڏي ڏي ساهه ڪو سُري.
صدا ۽ ساز جي سنگت،
نه ٻول ٻاجهه جو ٻُري.
اسانکي آجپو کپي،
جُهري ته ڪو ڀلي جُهري.
خوابَ عمر ڀر ڏٺا،
وٺون ڪا ساڀيان ڦُري.
هُئو ڪو ساٿ ۾ سڄڻ،
ٿو نانوءَ هانوءَ تي هُري.