اُداس شام جا پهر، قرار جي صدا هڻن.
جِندون جيئڻ جي واسطي، پيار جي صدا هڻن.
وجود وحشتن سبب، اُجاڙِ جي لپيٽ ۾،
تڏهن ٿا گيت پريت جا، بهار جي صدا هڻن.
فريب جي آ ضرب سان، يقين ٿيو ذرا ذرا،
صداقتون لُڇي لُڇي، سڪار جي صدا هڻن.
نه روح راحتون رهيون، نه چاهتن جي چاندني،
انيڪ ساهه الفتن، اُڌار جي صدا هڻن.
اچو وَسو اي بادلو، ڏڪار ڏيهه کي ڏنگيو،
ٿا مورَ مرگهه، اُڃ مري، ملهار جي صدا هڻن.
سڄڻ ته ساڳيو ئي آ، نه ياد وعدا ته ڇا،
اکيون اکين کي بس رڳو، نيهار جي صدا هڻن.
اڃان به آس جا ڏيئا، جهڪا سهي ٻرن پيا،
سرير سونهن سوڀيا، نکار جي صدا هڻن.
ڀريا ٿريا مئي جا مٽ، ڪلال ڪن ڪرم نٿا،
پياڪ روپ جا پيا، خمار جي صدا هڻن.