گل خار ٿيا آهن، گلزار ڇڏي وڃبو.
جي يار ڌڪاريندو، سنسار ڇڏي وڃبو.
مون آس رکي ڪيڏي، چاهت جو صِلو ملندو،
افسوس اهو دل جو، اصدار ڇڏي وڃبو.
جيئن ترڪِ وفا وارو، ماحول منڊل منڊيو،
ان کان ته شڪسته ٿي، سينگار ڇڏي وڃبو.
سودو نه سڦل آهي، ٻيو پيار سوا ڪوئي،
ڪيڏي به منافي جو، واپار ڇڏي وڃبو.
“ٻارڻ” به ٻري هاڻي، بس راک رهيو آهي،
هي سوز سڙڻ سڀ ڪجهه، لاچار ڇڏي وڃبو.