ڏاڍ کي جيڪا ڏڪائي، شاعري اهڙي کپي.
ظالمن جي ننڊ ڦٽائي، شاعري اهڙي کپي.
لال لبڙن تي ڳلن تي، آ گهڻو لکيو گهڻن،
هاڻ سنڌ کي جا بچائي، شاعري اهڙي کپي.
باغ بُلبل جي پچر، هاڻي پُراڻي ٿي لڳي،
حق حسابن سان ورائي، شاعري اهڙي کپي.
هي غلامي جو جياپو، ٿي پيو آ جُٺ وڏي،
آجپي ڏي وک وڌائي، شاعري اهڙي کپي.
قوم جي حالات کي، جنهن جنهن ڪيو آ تنگ تر،
لوڪ ۾ تن کي لکائي، شاعري اهڙِي کپي.
سونهن تي حملا هلائون، ٿا ٿين ڪهڙِي سبب،
ڪارو ڪاري کي مٽائي، شاعري اهڙي کپي.
قوم جي تقديرکي “ٻارڻ”ڪري جيڪا بُلند،
نينهن جو ناتو نڀائي، شاعري اهڙي کپي.