ڦُري بينڪون مِلون هاڻي، عشرزڪوات تي آيا،
چڱا خاشا به برڪت سان، کري خيرات تي آيا،
انڌن معذور بيواهن، جي آهن مات تي آيا،
حيا هڪڙي رکي پاسي، لهي حرفات تي آيا،
پُڄت وارن پنڻ واري، ڪيو لعنت مٿي لاڙو،
غريبن بي سهارن جي، هنيائون حق مٿي ڌاڙو.
لکايا فرضي ڪِن نالا، ته ڪن مائيٽ لکرايا،
لکايون ڪيترن زالون، ڌيون ڪن پٽ لکرايا،
سُريتون سينڌيون توڙي، جهڳاڙي جُٽ لکرايا،
ڪيو ڪن فيصلو اڌ تي، چرياڻن چِٽَ لکرايا،
وٺي زڪوات جا ڏوڪڙ، زمينون ڪن ته ٺهرايون،
وٺي ڪي گاڏيون آيا، ته ڪن جوڙايون جڳاهيون.
نهاري مستحق ٿڪيا، نه ملين پئسو ڪو پائي،
وڏا ڦورو ڦري سڀ ڪجهه، سڄي هڙ سي ويا کائي،
ڪندا ٻيو ڇا ڀلا آخر، ڏسو ڪيڏي ٿي مهنگائي،
وري ٻي واري جي لاءِ، اٿن اڳواٽ اڳرائي،
نه پِيٽا ڍاپجن پٽيا، ڪيائون پورو پڙ پالهو،
معيارون تن مٿي ڪهڙيون، ڏجي ڪهڙو ڪو اوڀالو.
رکيائون چيئرمين چونڊي، هئا جي حڪم جا بندا،
چون ٿا جيڪي جي حاضر، اهي انصاف ڪيئن ڪندا،
طريقي ان ٿيا آهن، وڏا رولا ريّا سندا،
الائي ڇا ٿئي اڳتي، گهڻو آهيون فڪر مندا،
ڏنگا ڏاڍا ڏکيا آهن، بکين کان وڌ بکيا آهن،
ذلالت ڪن پيا ظالم، سُڃا ڪهڙا سکيا آهن.
ڪيون ڪنهن دانهون يا ڪوڪون، مٿن ٿيون مذمتون آهن،
وڏي واڪي چيائون هي، سياسي رشوتون آهن،
بيانن ۽ بهانن سان، لٽيون تن دولتون آهن،
اچي لالچ اندر لوڀين، کِلايون خلقتون آهن،
خدا جي مار ڪا پوندن، انڌا منڊا اَگها ٿيندا،
عشر زڪوات جي لائق، ڪندو موليٰ سِگها ٿيندا.
ٻڌي هي شعر “ٻارڻ” جو، ڪندا پڪ هُل حشر ڪيئي،
سچي چوندن سچا ماڻهو، سياڻا ۽ سکر ڪيئي،
خدا جو خوف ڌاريندا، سمجهه وارا صدر ڪيئي،
حيا ايندن شرم ٿيندن، ڇڏيندا پڪ پچر ڪيئي،
مگر آثار ڪو اهڙو، اڃان تائين نٿو ڏسجي،
سُڌاري جيڪو سمجهائي، سڄڻ سائين نٿو ڏسجي.