سڄڻ سدائين اکيون هي تنهنجي، اچڻ جون واٽون تڪينديون آهن.
ڪٿان تون ايندين ڏسي ڏسائون، صبر ۾ ڏينهڙا ڪٽينديون آهن.
پتا پڇيائون هوا کان تنهنجا، جواب ڪو جنهن ڏنو نه تن کي،
خبر نه آهي ته اڻ ڏٺي ڪيئن، سمائون ساريون سلينديون آهن.
سماج هن جا ظلم سندا سڀ، محاذ ٽوڙِي اچي مان ملندس،
پيار وارن کي ريتون رسمون، ڪڏهن نه جاني جهلينديون آهن.
خيال توڙي خواب تنهنجا، گهڙيءَ گهڙيءَ ۾ تلاش تنهنجي،
نه روپ ڪنهن تي پرينءَ ري پرچن، نه پاڻ پنهنجو پلينديون آهن.
گذار “ٻارڻ” تون آس ۾ ڏينهن، ملي ته “محمد” سڄڻ به ويندا،
جدا رهڻ جون گهڙيون ئي ازخود، ملڻ جون راهون ڏسينديون آهن.