ارپي ڇڏيم حياتي، محبت پيار کي.
گهوري آ سر به ڏيڻو، آخر هي يار کي.
مرڪي مليو جي دلبر، تن من ٺري پيو،
ڪيئن ٿو وساري سگهجي، ٻانهن جي هار کي.
سُر راڳ سڀ ڇڙن ٿا، محبت جي ساز تي،
سانڍيو مون ساهه ۾ آ، سڪ کي ۽ سار کي.
محبت جي لاءِ آدم، جنّت ڇڏي ڏني،
آباد جنهن ڪيو هِن دنيا جي دار کي.
سپنن جون ساڀيائون، سڀ سنگ ساٿ ۾،
تنها جيئي ٿو جو سو، ترسي قرار کي.
جيون اجهاڳ ساگر، ڪشتي بنان ڪڏهن،
پهچي نه سگهيو ڪوئي، پانڌي ٻي پار کي.
“ٻارڻ” ٻکن ۾ منهنجي، منهنجو صنم هجي،
هڪ هي سوال آهي، پرودگار کي.