سونهن جي سنسار جو، سُهڻا تون آهين آفتاب.
تنهنجي جلون سان ٿيا ٻيا، سونهن وارا فيض ياب.
سونهن جو تون شهنشاهه، ٻيا سڀئي تو وٽ گدا،
هوش کان نڪرن هزارين، جي هَٽي مُک تان نقاب.
جنهن ڏٺي صورت سندءِ، ٿيندو سو مجني کان مٿي،
گُم خيالن ۾ ئي هوندو، جاڳندي ڏسندو خواب.
قرب تنهنجو جي ملي، دنيا ته جنت ٿي پوي،
زندگي بنجي وڃي هيءَ، خوبصورت ڪامياب.
ٻي نه “ٻارڻ” جي تمنا، يار سُهڻي کان سوا،
سو ملي مون ساڻ منهنجو، محترم عالي جناب.