پيرَ نازڪَ کنيا، ڇير ڇم ڇم ڪئي.
روح تازو ٿيو، ذوق زم زم ڪئي.
سونهن جي جوت سان، ڏات نکري پئي،
دل جي آڪاش تي، روپ رم جهم ڪئي.
ضبط جذبات تي، ڪجهه نه منهنجو رهيو،
حوصلو ويو هليو، تنهن نه هم تم ڪئي.
بيخودي ڇائنجي، ويئي ماحول تي،
دل تي ديوانگي، ديد دم دم ڪئي.
ٿي سجايو پيو، آهي “ٻارڻ” جيئڻ،
مُرڪي محبوب آ، مَست موسم ڪئي.