نه تڙپي سگهون ٿا، نه ڦٿڪي سگهون ٿا.
مُئا جي نه آهيون، ڪڏهن جي سگهون ٿا.
پروان کي پنهنجو، بنائڻ نه آيو،
اسين پاڻ ڪنهن جا، نه ڪي ٿي سگهون ٿا.
دفن دل اندر ڪئين، ڪيون سين اميدون،
نه ڪُرڪي سگهون ٿا، نه مُرڪي سگهون ٿا.
وسڻ جا سڄي مُند، آگم اکين ۾،
نه ترسي سگهون ٿا، نه بَرسي سگهون ٿا.
اَنائن جي “ٻارڻ” ۾ اهڙِو ٻرياسين،
رُٺاسين ته هاڻي، نه پرچي سگهون ٿا.