سڳنڌ جي آرزو رکي، گلاب پوکيون پيا.
خزان هتي هميشه آ، بهار ڳولهيون پيا.
غنڊن جي وحشتن سبب، بمن جو دونهه ٿو گُهٽي،
امن هتي به آڻجي، اهو ئي سوچيون پيا.
حسين هن زمين کي، اُجاڙيو پيو وڃي،
ڏڦير جي ٿا ڪن بپا، انهن کي روڪيون پيا.
رهي ٿو جان تي جبر، ڪيو وڃي پيو قهر،
اڃان به زندگي زهر، عذاب ڀوڳيون پيا.
جوان خودڪشيون ڪري، حياتيون ختم پيا ڪن،
ڪڙو هي جام موت جو، هٿن سان اوتيون پيا.
اڃا به جي نه ڪجهه ڪيو، ته پو بقا ۾ آهي شڪ،
تڏهن ته جابرن سان جنگ، جيئڻ لئه جوٽيون پيا.