اڄ يار مِٺي منٺار سندي، تصوير ڏسي مون روئي ڏنو.
هو دور ٿيو ۽ پنهنجي ڦٽل، تقدير ڏسي مون روئي ڏنو.
ٿا قريب ڪچهريون ياد پون، بس هوش عقل سالم نه رهن،
ان درد اندر دل حول ٿيا، دلگير ڏسي مون روئي ڏنو.
هن در تي وڃي دربان ٿيان، دل روز گهڻو ئي چوندي آ،
مجبور ٿيس رسمن جا پيل، زنجير ڏسي مون روئي ڏنو.
سڀ خط کڻي اکين تي رکان، ڇاتيءَ تي رکان چميون به ڏيان،
هڪ حرف پڙهي پرڪونه سگهان، تحرير ڏسي مون روئي ڏنو.
خوشبوءِ جي سنگت هُن ساڻ پڪي جت جت ٿي ويو هٻڪار لڳي،
سرهاڻ رهي من منجهه عطر، عنبير ڏسي مون روئي ڏنو.
“ٻارڻ” مان ٻڌايان ڇا ته ڀلا، هت هاڻ جيئڻ جنجال ٿيو،
هر روز لڳن ڌڪ دوريءَ جا، سي تير ڏسي مون روئي ڏنو.