اچوته قوم ملڪ جا، ڪي پاسبان ٿي رهون.
ظلم ۽ ڏاڍ جي اڳيان، اٽل چٽان ٿي رهون.
بُرن مٿي ڪڙي نظر، رکي ڪريون سي وائکا،
امن امان جا سنوان، سِڌا نشان ٿي رهون.
اميد جي ڪرن ڦُٽي، اچو ملي اڳيان وَڌون،
تمام حق ڦري وٺون، جري جوان ٿي رهون.
جنين سدا ڦريو لُٽيو، انهن جي راهه روڪيون،
غريب هن عوام جي، کُلي زبان ٿي رهون.
جدا جدا الڳ الڳ، ٿيو پيا ورهائجون،
مِڙي جُڙي ٻڌي ڪجي، ته بي گمان ٿي رهون.
سَمورا طلسمن سندا، هي سومنات ڊاهبا،
جيئڻ جي ڪاڻ جانبو، جُدا جهان ٿي رهون.
حقن جي حاصلات لئه “ٻارڻ” سجاڳ قوم ڪر،
وطن جي کيت کيت جا، ڪمي ڪسان ٿي رهون.