راهه جيڪو تڪي، تنهن نظر کان پُڇو.
سور ڪيڏا مليا، دل جگر کان پُڇو.
ڪونجڙي جا ڇني، ساٿ پنهنجي وٽان،
روهه ويندل انهيءَ، جي ولر کان پُڇو.
سنگتراشي ۾ ٿي، جيڪا اذيت ملي،
مورتي جو بنيو، اُن پٿر کان پُڇو.
ڪيڏو پيارو لڳو، هو پيارو پرين،
سُرمئي شام جي، اُن پهر کان پُڇو.
ڪيڏي آهي ڪٺن، اوسيئڙي جي گهڙي،
ڪنهن جي لاءِ بيٺل، منتظر کان پُڇو.
هيل سنڌ تي ڪڪر، ناهي “ٻارڻ” وٺو،
قحط ڪيڏو ٿيو، سو ته ٿر کان پُڇو.